یکشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۴

یکشنبه ۲۵ خرداد ۱۴۰۴

نتانیاهو حماس تازه‌ای می‌سازد؛ ائتلافی در سایه میان دولت نتانیاهو و باندهای تبهکار در غزه

روزنامۀ فرانسوی لیبراسیون در گزارشی مفصل و مستند نوشته است که در جنوب غزه، در آنچه از شهر رفح باقی مانده، گروهی تازه‌نفس به رهبری رئیس یک باند جنایتکار به نام یاسر ابو شَبّاب می‌خواهد سلطهٔ گروه تروریستی حماس را به چالش بکشد. بر اساس گزارش‌های متعدد، این گروه از حمایت مستقیم دولت نتانیاهو برخوردار است و در واکنش به ایجاد آن سازمان حماس کارزاری خشونت‌بار علیه این رقیب به راه انداخته است.

به گزارش ار. اف. ای، آویگدور لیبرمن، وزیر دفاع پیشین اسرائیل، در مصاحبه‌ای با رادیو کان نیوز در روز پنجشنبه ۷ ژوئن، افشا کرد که دولت اسرائیل سلاح‌هایی را به یک گروه جنایتکار که «با داعش همسویی دارد» منتقل کرده است. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، بی آنکه این ادعا را تکذیب کند در بیانیه‌ای اعلام کرد که اسرائیل در تلاش است تا «پیرو توصیهٔ همۀ مسئولان امنیتی» کشور، با ابزارهای مختلف حماس را تضعیف کند.

در این گزارش آمده است: در پی حملۀ جنایتکارانۀ حماس به اسرائیل در هفتم اکتبر ۲۰۲۳، باندهای جنایتکار متعددی در نتیجۀ تضعیف حماس در غزه شکل گرفتند که اغلب با غارت کمک‌های بشردوستانه و فروش آن‌ها در بازار سیاه نفوذ و قدرت بسیاری به دست آورده‌اند. سازمان‌های غیردولتی و حتی سازمان ملل بارها از «بی‌تفاوتی فعال» ارتش اسرائیل نسبت به اقدام‌های تبهکارانۀ این گروه‌ها انتقاد کرده‌اند و معتقدند که این گروه‌ها به دلیل «حمایت‌های غیررسمی» اسرائیل سریعاً در حال گسترش هستند.

روزنامه اسرائیلی یدیعوت آحارونوت به نقل از یک مقام امنیتی اسرائیل که نخواسته نامش فاش شود نوشته است که هدف نهایی اسرائیل از تقویت این باندهای تبهکار “ایجاد ساختارهای حکومتی جایگزین برای شکستن انحصار قدرت حماس در غزه است.”

گزارش‌ها حاکی است سازمان اطلاعات داخلی اسرائیل (شین‌بت) با موافقت مستقیم نتانیاهو، صدها قبضه اسلحه کمری و کلاشینکف در اختیار این گروه‌ها گذاشته است. دریافت‌کنندهٔ اصلی این حمایت‌ها یاسر ابو شَبّاب رئیس یک باند قاچاق مواد مخدر در شرق رفح است.

ابو شَبّاب که از طایفهٔ پرنفوذ «ترابین» است، پس از آغاز جنگ غزه و بمباران مقر امنیتی حماس از زندان گریخت. از آن زمان او به عنوان قدرتمندترین رئیس باند غزه شناخته می‌شود و نامش در گزارش‌های سازمان ملل و رسانه‌های بین‌المللی به کرات آمده است.

ابو شَبّاب باند خود را «نیروهای مردمی» نامیده و اعلام کرده هدف سیاسی او «حفاظت از مردم در برابر تروریسم، جلوگیری از غارت کمک‌های بشردوستانه و مبارزه با فساد» است. با این اظهارات او مستقیماً حماس را رقیب و دشمن اصلی خود معرفی کرده است.

ابو شَبّاب حتی در پیامی ویدئویی از مردم غزه خواسته است که برای دریافت غذا و پناهگاه به شرق رفح بروند: منطقه‌ای که اکنون به‌طور کامل تحت کنترل ارتش اسرائیل است.

رابطهٔ این گروه با تشکیلات خودگردان فلسطین نیز موضوعی بحث‌انگیز است. در همان پیام ویدئویی، ابو شَبّاب با محکوم کردن «تروریسم حکومت حماس»، اعلام کرد که فعالیت‌هایش با تأیید «دولت قانونی فلسطین» یعنی در واقع تشکیلات خودگردان به رهبری محمود عباس صورت می گیرد.

احمد فتوح، سخنگوی سازمان فتح، هرگونه ارتباط با این گروه را تکذیب کرده و گفته است: «این‌ها فقط بازی‌های رسانه‌ای” در خدمت منافع اسرائیل است. با این حال، مایکل میلشتاین، پژوهشگر و رئیس مرکز مطالعات فلسطین در دانشگاه تل‌آویو، گفته است: «به‌نظر می‌رسد که اسرائیل، تشکیلات خودگردان فلسطین و حتی آمریکا از ابو شَبّاب حمایت می‌کنند.» او همچنین به شباهت کلاه‌های نیروهای این گروه با کلاه‌های نیروهای رسمی تشکیلات خودگردان فلسطین اشاره کرده و گفته است که در هر حال «تلاشی جهت ایجاد جانشین برای حماس در جریان است.”

آنچه امروز در رفح و سراسر غزه رخ می‌دهد، تنها بخشی از یک روش قدیمی به ابتکار شخص بنیامین نتانیاهو است. فراموش نباید کرد که خودِ گروه حماس با حمایت نخست وزیر اسرائیل در دهه‌های گذشته برای تضعیف تشکیلات خودگردان فلسطین ایجاد شد. هر ماه صدها میلیون دلار پول قطر، پدرخوانده و گاو‌صندوق اخوان‌المسلمین، با اسکورت موساد از فرودگاه بن گوریون به سازمان حماس در مرز غزه منتقل می شد. اسناد و اعترافات متعددی طی سال‌های اخیر نشان داده‌اند که در دههٔ ۸۰ میلادی، موساد و دولت اسرائیل از شکل‌گیری حماس استقبال کردند، چرا که این گروه ارتجاعی بنیادگرا را رقیبی جدی برای تشکیلات سکولار و ملی‌گرای فتح می‌دانستند و مهمتر از همه بنیامین نتانیاهو به این وسیله می توانست اثبات کند صلح با فلسطینی‌ها ناممکن است. اکنون، همان سناریو با بازیگرانی جدید در حال تکرار است: تقویت باندهای مسلح تبهکار برای تجزیهٔ بیشتر جامعهٔ فلسطینی و جلوگیری از شکل‌گیری یک بدیل سیاسی مستقل برای دستیابی به صلح.

برچسب ها

اين نوشته را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذاريد

توجه: کامنت هایی که بيشتر از 900 کاراکتر باشند، منتشر نمی‌شوند.
هر کاربر مجاز است در زير هر پست فقط دو ديدگاه ارسال کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *