ریحانه انصاری‌نژاد، زنی از طبقه کارگر

از دوران کودکی با رنج و درد زنان و کارگران آشنا شد. در جوانی به‌جای اتکا به حمایت خانواده، برای تأمین معیشت خود، کار در کارخانه را برگزید. با وجود دشواری‌های زندگی، تحصیل را رها نکرد؛ اگرچه با آغاز انقلاب فرهنگی از ادامه تحصیل بازماند، اما نهایتاً موفق شد با مدرک فوق دیپلم ژنتیک از دانشگاه اهواز فارغ‌التحصیل شود.

او پس از ازدواج، صاحب دختری به نام فرزانه شد، اما تنها شش ماه پس از تولد فرزندش، همسرش که کارگر ریخته‌گری بود، در اثر سانحه‌ای درگذشت. از آن زمان، ریحانه سرپرستی تنها دخترش را به تنهایی بر عهده گرفت. در سال‌های بعد، در مشاغل مختلفی از جمله تایپ، حروف‌چینی و همکاری با شرکت‌های پیمانکاری وزارت نیرو فعالیت کرد. این مشاغل عموماً کوتاه‌مدت و در بخش خصوصی بودند، و همین باعث شد تا او همواره با مشکلات معیشتی، صنفی و حقوقی کارگران و مزدبگیران از نزدیک مواجه باشد.

با گذشت زمان، ریحانه به‌طور جدی‌تری در حوزه فعالیت‌های کارگری و تلاش برای ایجاد تشکل‌های مستقل کارگری وارد شد. در آخرین سال کاری‌اش و تنها یک سال مانده به بازنشستگی، در جریان دیدار با جمعی از فعالان صنفی در منزل محمد حبیبی، معلم زندانی و عضو کانون صنفی معلمان ایران، بازداشت شد.
ریحانه انصاری‌نژاد در تیر ۱۴۰۲ توسط شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی به چهار سال حبس تعزیری و دو سال محرومیت از عضویت در احزاب، فعالیت رسانه‌ای و خروج از کشور محکوم شد. در آبان همان سال، برای اجرای حکم به زندان اوین منتقل شد. او پیش‌تر نیز در اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شده و پس از ۸۷ روز بازجویی، با وثیقه سنگین آزاد شده بود.

علیرغم مشکلات جسمی و نیاز به درمان، ریحانه از رسیدگی پزشکی مناسب محروم مانده است. سندیکاهای کارگری از جمله سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، صدور این حکم را «پرونده‌سازی» و اقدامی سرکوب‌گرانه علیه فعالیت‌های صنفی دانسته‌اند.

منبع: سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی