نه به اعدام. کجاست گوش شنوا؟ لجبازی و بی‌تفاوتی حکومت عقب‌مانده‌ی آخوندی، در کنار غارت و کشتار، تصویری دردناک و شرم‌آور را پیش چشم جهانیان قرار داده است.
حکومت جمهوری اسلامی، با بی‌اعتنایی آشکار به قوانین بین‌المللی و حقوق بشر، در کمال آرامش و اطمینان، مسیر سرکوب و جنایت خود را پیش می‌برد. گویی هیچ قدرتی در جهان توان ایستادگی در برابرش را ندارد.
متأسفانه سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل، با وجود داشتن بیش از ۱۵۰ کشور عضو و ده‌ها میلیون حامی، در طی نزدیک به پنج دهه نتوانسته‌اند در برابر اعدام‌های بی‌وقفه در ایران که جان جوانان این سرزمین را می‌گیرد، واکنشی مؤثر نشان دهند. دختران و پسرانی که سرمایه‌های این کشور هستند، یکی پس از دیگری قربانی لجاجت و پیام‌های تهدیدآمیز حکومت می‌شوند. گویی هر صدای اعتراضی، تنها رژیم را در جنایت‌هایش مصمم‌تر می‌کند.
در برابر اعتراضات جهانی، رژیم با وقاحتی تمام، نه تنها عقب‌نشینی نمی‌کند بلکه با پوزخندی مضحک، شمار اعدام‌ها را افزایش می‌دهد. این حکومت که سیاست خود را بر پایه تفسیر ارتجاعی از مذهب بنا نهاده، هنوز در دوران تاریکی به سر می‌برد؛ و از جامعه‌ی متمدن و پیشرفته بشری فاصله‌ای نجومی دارد.
هرگاه جنبش “نه به اعدام” از سوی احزاب، سازمان‌های سیاسی و آزادی‌خواهان در جهان بلند می‌شود، پاسخ رژیم چیزی جز اعدام‌های بیشتر نیست؛ گویی برای نشان دادن بی‌اعتنایی خود به اعتراضات جهانی، عمداً بر شدت جنایت‌هایش می‌افزاید.
دیگر زمان آن نیست که تنها با نوشتار و شعار، انتظار تغییر داشته باشیم. تجربه نشان داده که هیچ اعتراضی، بدون اتحاد و همبستگی واقعی، به نتیجه نخواهد رسید. تنها راه نجات، اتحاد مردم ایران و همبستگی همه آزادی‌خواهان است.
امروز باید برخیزیم. فردا شاید دیر باشد. به امید آزادی ایران
————
۲۷/۵/۲۰۲۵
یک پاسخ
این شعار را زمانی حکومت درمانده و شکست خورده ی ولایی حلقه گوش خود خواهد کرد ، چون نوبت به آنها هم خواهد رسید ، ولی تا آنجا از اعدام دست بر نخواهد داشت.