“پشتِ هیاهوی رفته” و یک سروده‌ی دیگر – جلال سرفراز

در حاشیۀ درنگ – بجا می ماند سنگ
پشتِ هیاهوی رفته
و غار    –   با آن غبارِ کهنه کار
      بهتِ عجایب را برمی تابد

بازارِ مَکر و مکاره
اصحابِ کهف وُ سکۀ دقیانوس
و باز هم مسیح و یهودا –   که شانه به شانه

ماموتِ خفته در کفنِ مومیا
تا کی به لرزه درآیی – در دهاندرۀ خاموشش
و سنگ بر سنگ درغلتد
                                   از شانۀ آسیا

وَ نه قیس عامری مانَد وُ  –  نه گوسالۀ سامری

*

“پُرسه”

دست ها درهم قفل    پاها دراز  –  چشم ها برهم
این بار تا برای همیشه

    در آخرین گذر خودِ مرگ است آدمی

مرده را در تابوتی می کنیم وُ می گریزیم
از جا بلند می شود اما مرگ   –   با چشمهای بسته
     وَ تعقیبمان می کند تا اولین تراموا

زیرِ خاج ها جنازۀ مسلمان را می خوابانند
خاج بر تابوت     
خاج بر پیشانی   –  وَ خاج بر چراغ های سردِ زمستانی
خاجی بکِش –   وَ صلواتی ختم کن
به نامِ پدر   –  پسر
                                وَ روحُ القُدُس