با تغییر رویکرد اقتصادی و سیاسی دولت جدید آمریکا، نشانه‌های آشکاری از تزلزل در سیاست‌های این کشور در برابر جمهوری اسلامی ایران دیده می‌شود. در شرایطی که حرف از تقابل نظامی یا فشار جدی به تهران زده می‌شود، در عمل رویکردی متفاوت در جریان است؛ رویکردی که به بقای حکومت ایران کمک می‌کند، منافع اقتصادی آمریکا را تأمین می‌کند و تنها بازنده‌اش، مردم ایران‌اند.
دولت تازه‌روی کارآمده در ایالات متحده، به‌جای ورود به مواجهه مستقیم با جمهوری اسلامی، راهی دیگر در پیش گرفته است. با قطع برخی بودجه‌ها و درآمدها در نهادهای فدرال و آغاز تعرفه‌گذاری‌های سنگین بر واردات، واشینگتن عملاً نشانه‌های ضعف اقتصادی خود را علنی کرده است. این ضعف، دست حکومت ایران را برای پیشروی در منطقه بازتر کرده و باعث شده فشارهای سابق از سوی آمریکا، اکنون بیشتر به مذاکرات پشت‌پرده و امتیازدهی متمایل شود.
در چنین فضایی، دیگر نه خبری از تهدید نظامی است و نه چشم‌اندازی روشن برای تغییر وضعیت در ایران. این روند، مسیر تثبیت حکومت جمهوری اسلامی را هموار کرده و ایالات متحده نیز ظاهراً مشکلی با آن ندارد، چرا که منافع اقتصادی‌اش به‌شکلی غیر مستقیم از همین مسیر تأمین می‌شود.
این در حالی است که ملت ایران، بار دیگر قربانی یک معادله نابرابر شده‌اند. مردمی که در طول تاریخ، همواره هزینه ناکارآمدی دولت‌ها و معامله‌های پنهان قدرت‌های جهانی را پرداخت کرده‌اند، این‌بار نیز در برابر سیستمی قرار دارند که نه تنها ناتوان از اصلاحات اساسی است، بلکه عملاً در حال معامله بر سر دارایی‌های ملی برای حفظ بقای خود است.
از سوی دیگر، تحریم‌هایی که در ظاهر برای مقابله با جمهوری اسلامی اعمال می‌شوند، در عمل به سفره‌ای رنگین برای مافیاهای قدرت در داخل کشور تبدیل شده‌اند. حکومت ایران، همچون کاروانی بی‌توقف، منابع مالی کشور را میان متحدان منطقه‌ای خود تقسیم می‌کند، و کشورهای مختلف نیز، از جمله آمریکا، دیگر نه با دشمنی، بلکه با سهیم شدن در این غارت، منافع خود را حفظ می‌کنند.
استدلال من روشن است: حکومت جمهوری اسلامی پابرجا خواهد ماند، آمریکا منافع اقتصادی و استراتژیک خود را از ایران دریافت خواهد کرد، و تنها بازنده این بازی سیاسی-اقتصادی، مردم ایران خواهند بود. مردمی که دیگر حتی توان چیدن یک سفره ساده برای خانواده خود را نخواهند داشت.
یک پاسخ
مردمی که منتظر بودند تا کلاش و کلاهبرداری چون ترامپ برایشان آزادی و دموکراسی بیاورد و تمایلی به قیام و سرنگونی رژیم به دست خود را ندارند تنها چاره کارشان همان صبر تا آمدن مهدیست.