شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۴

شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۴

دورانِ سنگ و یک سروده‌ی دیگر – جلال سرفراز

دورانِ سنگ

.

تندیس های خفته که بیدار می شوند   

رادیوها اعلام می کنند:      دورانِ سنگ تمام است 

                [دوران سنگ  تمام است؟] 

.

 پسرک باد دوچرخه اش را میزان می کند     

  دخترک  

 با دامنی سپید    در دشتِ گل سرخ  بال می گیرد     

.

زن می گوید:    ما ایستاده بودیم سد سال   

حالا براه بیفتیم     در خیابانی که فاصله ها را   پُر می کند   

                      [ پُر می کنیم فاصله ها را؟]  

.                 کلاغ می غارد

چترم را می بندم       

                          وَ دربارانِ صبح  دوش می گیرم

.

سیب

ماه می ماند و سیب می افتد

نیوتن گفت

.

من سیب را گاز می زنم  –   وَ چرا نه؟

حوا گفت

.

ماه می ماند تا سیب برگردد    وَ آدم –   که آدم است

خدا گفت

.

             من تازه مزه ی سیب را چشیده ام

              آدم گفت     

                                   وَ حوا را میان دو ستون مرمر دراز کرد

.

        نیکو

         نیکو

                 شیتان گفت

برچسب ها

اين نوشته را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذاريد

توجه: کامنت هایی که بيشتر از 900 کاراکتر باشند، منتشر نمی‌شوند.
هر کاربر مجاز است در زير هر پست فقط دو ديدگاه ارسال کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *