حامی هیتلر یا علیه هیتلر؟ – ورنر روگمر، تنظیم و تلخیص: میترا تهامی

به مناسبت هشتادمین سالگرد پیروزی بر فاشیسم

همگان می‌دانند ایالات متحده‌ی آمریکا از اتحاد جماهیر شوروی در برابر تهاجم ارتش  هیتلر حمایت کرد.

 اما پیش از آن چه کرده بود؟: حمایت سیاسی از هیتلر و تجهیز ارتش نازی.

 ایالات متحده هم‌چنین از دیگر دیکتاتور‌های فاشیست، همانند موسولینی(ایتالیا)، سالازار(پرتغال)، فرانکو(اسپانیا) و چیانگ‌کای‌شک در چین حمایت کرده بود.

 کنسرن‌های آمریکایی و بانک‌های وال استریت، در طول جنگ نیز از آلمان هیتلری حمایت کردند. برای نمونه: از راه پولشویی و تبدیل طلاهای غارت شده به ارزهای بازار جهانی. 

در نتیجه، جنگ طولانی شد و قربانیان بیشتری گرفت.

حمایت هالیوود از هیتلر

شرکتی آلمانی وابسته به کمپانی فوکس قرن بیستم هالیوود، قبل از سال ۱۹۳۳ برای کمپین‌های انتخاباتی هیتلر، فیلم‌های تبلیغاتی با عناوینی همانند «پیشوا» و «نبرد هیتلر برای آلمان» تولید کرد.

 گوبلز به این یقین رسیده بود: فیلم‌های هالیوودی تبلیغات بهتری هستند، زیرا مردم متوجه تبلیغاتِ درون فیلم نمی‌شوند.

گوبلز کارگردان‌هایی مانند  لنی ریفنشتال را برای تحصیل به هالیوود فرستاد. آلمان نازی به بزرگترین خریدار فیلم‌های هالیوود تبدیل شد.

حمایت هنری فورد، دشمن اتحادیه‌های کارگری از هیتلر 

هنری فورد، موفق‌ترین سرمایه‌گذار آمریکایی پس از جنگ جهانی اول بود. در سال ۱۹۲۵ نخستین شعبه و در سال ۱۹۳۰دومین شعبه را در آلمان دایر کرد.

در سال ۱۹۲۲، فورد که از اتحادیه‌های کارگری متنفر بود، نه‌تنها موسولینی، که هم‌چنین آدولف هیتلر را نیزکشف کرد.

هیتلر نیز که هنوز در آن زمان گمنام بود، فورد را کشف کرده بود. خبرنگار نیویورک تایمز در دسامبر ۱۹۲۲ از دفتر هیتلر در مونیخ دیدن کرد. این خبرنگار گزارش داد که تصویر فورد و نوشته‌های یهودستیزانه‌ی فورد روی میز هیتلر دیده می شد.  خبرنگار نیویورک تایمز  هم‌چنین از حمایت فورد از «رهبر حزب یهودستیز باواریا» گزارش داد. 

فورد از کودتای نافرجام هیتلر در مونیخ در سال ۱۹۲۳ پشتیبانی کرد و از آن زمان به بعد سالانه پنجاه هزار دلار در روز تولد هیتلر به او پرداخت می‌کرد.

کنسرن‌های آمریکایی: هیتلر بهتر از روزولت است

شرکت‌های آمریکایی به هیتلر نزدیک‌تر بودند تا به «نیو دیل» روزولت.

در ایالات متحده، آنها علیه قوانین کار مبارزه می‌کردند و از نیروهای حرفه‌ای سرکوب، علیه اتحادیه‌ها و نمایندگان کارگران استفاده می‌کردند.

با برنامه افزایش تولید تسلیحاتی در زمان هیتلر از سال ۱۹۳۵ به بعد، فورد، جنرال موتورز و کرایسلر ده‌ها هزار وسیله نقلیه نظامی برای ارتش نازی در شعبه های اروپای غربی و به‌ویژه  درآلمان تولید کردند. جنرال موتورز و فورد نزدیک به ۹۰ درصد از کامیون‌های سه تنی زرهی و ۷۰ درصد از کامیون‌های متوسط ​​و سنگین را تولید کردند. فورد خط تولید خودروهای سواری را به خط تولید کامیون‌های جنگی تبدیل کرد و در سال ۱۹۴۴ به بیشترین حجم تولید دست یافت. در سالی که جنگ هنوز ادامه داشت.

شرکت‌های Pratt&Withney  و بوئینگ موتورهای موشک و هواپیماهای جنگنده تولید می‌کردند.

شرکت‌های آمریکایی: ما «عاری از یهودی» هستیم

 شعبات آمریکایی  در آلمان پس از سال ۱۹۳۳ جداسازی یهودیان را انجام دادند. در سال ۱۹۳۶، شرکت فورد آلمان اعلام کرد که «فقط با پرسنل آریایی کار خواهد کرد». جنرال موتورز نیز به همکاری با یهودیان خاتمه داد. سایر شرکت‌های آمریکایی نیز خود را «عاری از یهودی» معرفی می‌کردند.

 در طول سخنرانی‌های تبلیغاتی گوبلز در ورزشگاه، بنرهای «کوکاکولا مثل یخ سرد است» در کنار صلیب شکسته «نماد نازی‌ها» دیده می‌شد.

 کامیون‌های کوکاکولا راهپیمایی‌های جوانان هیتلری را همراهی می‌کردند. کوکاکولا تبلیغات خود را در رادیوی نازی‌ها، روزنامه‌های حزبی و روزنامه‌ی یهودستیز مشهوری مانند «اشتورمر» منتشر می کرد. کوکاکولا تامین کننده‌ی رسمی نوشیدنی بازی‌های المپیک ۱۹۳۶ برلین شد. این شرکت به عنوان بخشی از دولت نازی عمل می‌کرد – درست همانطور که به عنوان بخشی از دولت ایالات متحده عمل می‌کرد -.

نشان لیاقت هیتلر برای مدیران عامل کنسرن های آمریکایی: فورد، آی‌بی‌ام، جنرال موتورز

در سال ۱۹۳۷، هیتلر نشان لیاقت عقاب آلمان  را برای خارجی‌هایی در نظر گرفت که خدمات برجسته‌ای به رایش آلمان ارائه می‌دادند. یکی از نخستین افرادی که این نشان را دریافت کرد، توماس واتسون، رئیس آی بی ام بود.

او تلاش کرد که نشست سالانه‌ی اتاق بازرگانی بین‌المللی در سال ۱۹۳۷ با حضور ۲۵۰۰ نماینده از ۴۲ کشور در برلین برگزار شود. این جلسه زیر پرچم‌های صلیب شکسته در مقر رایشتاگ ، برگزار شد.

هنری فورد این مدال را در سال ۱۹۳۸ در هفتاد و پنجمین سالگرد تولدش دریافت کرد. 

جیمز مونی، معاون جنرال موتورز و مسئول شرکت‌های تابعه خارجی، در همان سال نشان عقاب طلایی را دریافت کرد.

ایالات متحده، میزبانی المپیک ۱۹۳۶ را به هیتلر هدیه داد

در سال ۱۹۳۱، کمیته‌ی بین‌المللی المپیک، آلمان را به عنوان میزبان المپیک ۱۹۳۶ اعلام کرد.

 از سال ۱۹۳۳ به بعد، یهودیان در باشگاه‌های ورزشی در آلمان نازی جایی نداشتند.

ازین رو، در آستانه‌ی برگزاری بازی‌ها، اعتراضات جهانی علیه برگزاری بازی‌ها در آلمان صورت گرفت. از میان دولت‌ها، تنها دولت‌ اتحاد شوروی و جمهوری‌ اسپانیا به اعتراضات پیوستند.

رئیس کمیته‌ی المپیک آمریکا Avery Brundage ، برای مقابله با این اعتراضات، حرکت متقابل بین‌المللی را سازماندهی کرد. وی بزرگترین سرمایه‌گذار املاک و مستغلات شیکاگو بود . او هیتلر را تحسین می‌کرد و یهودستیزی قسم‌خورده بود: «یهودی‌ها اجازه‌ی ورود به کلوب من در شیکاگو را ندارند.» 

Avery Brundage جنبش تحریم بازی‌های المپیک در آلمان نازی را به عنوان«توطئه یهودی-کمونیستی» ارزیابی می‌کرد. او بعدها در سطح بین المللی، ارتقاء مقام پیدا کرد و در سال ۱۹۵۲ رئیس کمیته‌ی المپیک شد و تا سال  ۱۹۷۲ در این سمت باقی ماند. 

برکناری سفیری که منتقد نازی ها بود 

در سال ۱۹۳۳، روزولت، رئیس جمهور آمریکا، تاریخ‌نگاری به نام  William Dodd را به عنوان سفیر جدید آمریکا در آلمان منصوب کرد. این سفیر، لیبرالی معتقد و ستایشگر فرهنگ کلاسیک آلمان بود. او از آلمان نازی انتقاد کرد  و به طور فزاینده‌ای در بین شرکت‌های آمریکایی، وال استریت و وزارت امور خارجه منفور شد. تحت فشار وال استریت و کنسرن های آمریکائی و وزارت امور خارجه آمریکا، این سفیربرکنار شد و در سال ۱۹۳۷ جای خود را به سفیر جدید، Hugh Wilson ، از طرفداران هیتلر، داد. 

سفیر جدید آمریکا هیتلر را ستایش می کرد: « هیتلر مردم آلمان را از ورطه‌ی ناامیدی اخلاقی و اقتصادی نجات داد و آنان را به سوی غرور و رفاه هدایت کرد … هیتلر مقاومت آلمان را در برابر نفوذ کمونیست‌ها بالا برد و درخواست‌های کارگران برای دستمزد بالاتر را سرکوب کرد.»

وال استریت جنگ‌های هیتلر در جبهه شرق را تأمین مالی می‌کند

هم‌زمان با حمایت از رژیم‌های فاشیستی، سرمایه‌داران آمریکایی استراتژی جهانی ضدکمونیستی خود را تدوین کردند.

 هدف این بود: قرن آمریکایی! امپریالیسم آمریکاَ!

Henry Luce، از عناصر قدرتمند رسانه‌ای وال استریت، در ۱۷ فوریه ۱۹۴۰ برای سرمقاله‌ی خود در مجله‌ی لایف این تیتر را انتخاب کرد: «قرن آمریکا» 

این ایده‌ای بود که توسط شورای روابط خارجی در پروژه‌ی مطالعات جنگ و صلح در سال ۱۹۳۹ مطرح شد: «امپراتوری بریتانیا هرگز دوباره ظهور نخواهد کرد … ایالات متحده جای آن را خواهد گرفت.»

 برای تامین این هدف باید با مهم‌ترین عامل تاریخی دهه‌های گذشته، یعنی «قیام پرولتاریای بین‌المللی» مبارزه می‌شد. سازمان‌دهندگان معاهده‌ی فاشیستی ضد کمینترن نیز در پی سرکوب «قیام پرولتاریای بین‌المللی» بودند.

۱۹۴۱: چگونگی حمایت ایالات متحده‌ی آمریکا از اتحاد جماهیر شوروی 

از سال ۱۹۳۵، ایالات متحده آمریکا، نازی ها را از نظر نظامی و فناوری مسلح می‌کرد و ارتش آلمان نازی تا سال ۱۹۴۱، تهاجم برق‌آسای خود در شرق، غرب و شمال را با موفقیت انجام داده بود. حتی یونان و بالکان را به تصرف درآورده بود.

در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۱، عملیات اصلی جنگ آغاز شد. تهاجم علیه اتحاد جماهیر شوروی : عملیات بارباروسا.

اما ایالات متحده آمریکا بعد از گذشت چند ماه، یعنی  از اکتبر ۱۹۴۱شروع به تأمین سلاح برای اتحاد جماهیر شوروی کرد، آن هم با تردید.

 تنها در سال ۱۹۴۳، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی حمله‌ی برق‌آسای هیتلر را متوقف کرد، شرکت‌های آمریکایی و روزولت نظر خود را تغییر دادند.

پس از پیروزی ارتش شوروی بر ارتش آلمان نازی در استالینگراد، ارسال محموله‌های تسلیحاتی از سوی آمریکا به طور جدی آغاز شد. اما اتحاد جماهیر شوروی – برخلاف متحدان غربی خود – هزینه‌ی تمام محموله‌ها را با ارز خارجی، سنگ معدن منگنز و کروم و طلا پرداخت می‌کرد.

وال استریت، جنگ هیتلر علیه اتحاد جماهیر شوروی را تأمین مالی کرد

در سال ۱۹۳۱، وال استریت بانک بین‌المللی جدیدی تأسیس کرد: (BIS) بانک تسویه‌حساب‌های بین‌المللی. این بانک هنوز هم چنین نامیده می شود و به عنوان بانک مرکزی بانک‌های مرکزی فعالیت می‌کند.

دفتر مرکزی بانک در بازل، بهشت ​​مالی سوئیس بود و سهام توسط بانک‌های مرکزی ایالات متحده، بریتانیای کبیر، آلمان، فرانسه، ایتالیا، بلژیک و ژاپن پرداخت شد. 

 ایالات متحده بزرگترین سهامدار بود و پس از ایالات متحده، آلمان نازی بیشترین تعداد کارکنان را در اختیار داشت.

بدین ترتیب، این بانک، تحت رهبری ایالات متحده، به بانک جنگی هیتلر تبدیل شد. در طول جنگ، طلای غارت‌شده توسط نازی‌ها، توسط این بانک به ارزهای معتبر خارجی – فرانک سوئیس، کرون سوئد، اسکودوی پرتغال، دلار آمریکا و غیره – تبدیل می‌شد. این امر، رژیم نازی را قادر می‌کرد تا کالاهای حیاتی جنگی را از خارج از کشور خریداری کند.

پایگاه نظامی آمریکا در اسپانیا، آلمان را تجهیز می‌کند

اسپانیای فاشیست در طول جنگ به دژ مهم ایالات متحده در اروپا تبدیل شد.

با تأیید ایالات متحده، اسپانیا که از نظر نظامی بی‌طرف بود، فلز گرانبهای« تنگستن» را به آلمان فروخت که برای تولید تسلیحات جنگی ضروری بود. کنسرن‌های تسلیحاتی آلمان به این فلز برای سخت کردن فولاد جهت ساخت تفنگ، توپ، مهمات و غیره نیاز داشتند.

شرکت‌های آمریکایی مانند وستینگهاوس، فورد، جنرال موتورز، کرایسلر و سینگر سرمایه‌گذاری‌های خود را در اسپانیا گسترش دادند و از آنجا به آلمان هیتلری کالا عرضه می‌کردند. فرانکو و سفیر آمریکا رویای جنگ جهانی سوم علیه کمونیسم را در سر می‌پروراندند. سفیر آمریکا،  Carlton Hayes، با رضایت اظهار داشت: «اسپانیا بیشتر یک کشور آمریکایی است تا اروپایی»

فقط غیر نظامیان بمباران می شوند

در طول جنگ، به ویژه در اواخر آن، ایالات متحده و انگلستان ۱۳۱ شهر آلمان را بمباران کردند. حدود نیم میلیون غیرنظامی کشته شدند – اما صنایع تسلیحاتی، چه آمریکایی و چه آلمانی –  بمباران نشدند. استراتژی این بود که ارتش آلمان نازی باید به بهترین نحو ممکن برای مبارزه با ارتش سرخ که در حال پیشروی بود مجهز شود و بدین ترتیب تا حد امکان به اتحاد جماهیر شورویِ «متفق» آسیب وارد شود.

این رویه در بمباران شهر درسدن در پایان جنگ، در فوریه ۱۹۴۵ نیز مشهود بود: بمب‌افکن‌های بریتانیایی و آمریکایی – مانند بمب‌افکن‌های آمریکایی در هیروشیما و ناگازاکی در ماه های آتی – محموله‌های مرگبار خود را فقط روی مرکز شهر  درسدن ریختند که جمعیت زیادی در آن زندگی می‌کردند. نیروهای نظامی و مراکز صنایع نظامی بمباران نشدند.

***

*شواهد و مستندات را می‌توان در کتاب «ورنر رو گمر: دوستی مرگبار» یافت.  کلن ۲۰۲۳