غرض مشنو از من نصحیت پذیر
تو را در نهان دشمن است این وزیر
“سعدی”
این روزها جنس سخن و رفتار جلوه گرانه ی وزیری از وزرای کابینه ی پزشکیان در دنیای مجازی، بشدت مرا کنجکاو کرد؛ که از پیشینه اش جستجوگری هایی داشته باشم. زیرا نوع جلوه گری ها و کلام نمایشی او، مرا بیاد دانش آموزانی می انداخت؛ که جنس رفتارشان ریشه از اتفاقات خاص در پیشنه ی زندگانی شان داشت؛ که غالب معلمان ِ کهنه کار و مجرب به رفتار ِ بچه های خاص ِ داخل کلاس به آن آشنا بودند.
بدین سبب چنین معلمانی با این نوع دانش آموزان، همیشه رفتار متناسب و در خور ِ اینان انجام می دادند. این نازنین دانش آموزان، غالبا بچه های شهدای جنگ ِ ایران و عراق بودند. همین فقدان ِ پدر و یا به اصطلاع “یتیمی بزرگ شدن” به شخصیت ِ رفتاری آنان اثری خاص می گذاشت.
به دگر سخن:
افزونی مهربانی ها و توجهات بیشتر معلمان، خویشان و آشنایان، این نوع عزیزان ِ داخل کلاس ها را غالبا مهر طلب‌تر و عاطفی‌تر می کرد!! ناگفته پیداست. شکل و جهت چنین آسیب هایی روی افراد ِ مختلف، پیوسته متنوع و متفاوت است.
نتیجتا پاره ای نیز منزوی و خجول و عصبی می شوند. و پاره ای هم روند طبیعی و یا حتی از این فقدان ِ بی پدری و محرومیت ها به شخصیت ِ برتر نائل می گردند؛ که در اینجا غرض و منظورم این گروه نیستند. بلکه منظورم همان دسته ی اول _ که با ویژگی ِ شخصیت ِ مهرطلبی و رفتار نمایشی _ هستند.
وقتی پیشینه ی خانم وزیر _ دکتر فرزانه ی صادق مالواجرد _ را جستجو می کردم. به اطلاعات زیر، در رسان های مکتوب و مجازی که در دسترس همگان ست؛ رسیدم: ایشان متولد بیست یکم شهریور ۱۳۵۵ و زاده ی شهر همدان است. نه ساله بود که پدر را در جنگ ایران و عراق از دست می دهد؛ تقریبا از سوم یا چهارم ابتدایی می شود فرزند شهید.
به طبع در مدارس خاص شهدا تا اخذ دیپلم از امتیازات و توجهات خاص این نوع مدارس _ و مهربانی ها و امتیازات خاص ِ این نوع مدارس و معلمان و اطرافیان خود _ برخوردار می شود!!
هر چه ورق زدم و جستجو کردم به معدل و شخصیت دانش اموزی ایشان در دوران مدرسه به هیچ اطلاعاتی دست نیافتم و نمی دانم: چگونه دانش آموزی بود؟!
انچه می دانیم با همین امتیازات و سهمیه های خانواده ی شهدا به رشته ی معماری دانشگاه تهران راه می یابد _ که با توجه به دیده هایمان و آشنایی با سهمیه های کنکور ِ دوران ِ ایشان ، قبولی در دانشگاه نباید کار و بار دشواری باشد!! گفتنی ست: با توجه به دوران تحصیلش، رشته ی معماری “لیسانس و فوق لیسانس ” پیوسته بود.
در نتیجه تا کارشناسی ارشد بدون هیچ آزمون ِ مجددی در دانشگاه تهران حضور دارند.
و در سال ۱۳۸۰؛ یعنی در بیست و پنج سالگی با توجه به سهمیه ی جذب به عنوان کارشناس دفتر معماری و طراحی شهری وزارت مسکن و شهرسازی همدان، مشغول به کار می شوند. و در سمت های مختلف از جمله معاون دفتر نظارت بر طرح های توسعه و عمران شهری، معاون مسکن و شهرسازی اداره ی کل مسکن استان همدان و بعد هم یکی از مدیران کل و دبیر شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در بنیاد شهید راه می یابند! دکترای شهرسازی خود را نیز از علوم تحقیقات دانشگاه تهران می گیرند.
نکته ی مهم؛ اینجاست که اگر ایشان دختر شهید نبودند آیا می توانستند این پله های پیاپی عظیم را بدین سرعت با توجه به سن خود _ و همین رفتار ِ عیان امروزش؟! _ بپیمایند؟!
نکته ی مهم تر: حالا فرض به خاطر از دست دادن پدر و جانفشانی پدرجان و سهمیه های کنکور و نیز شانس ِ استخدام به چنین پله هایی دست یافت. آیا همین شخص با همین ویژگی هایش و با شعارزدگی های پیروزمندانه ی جناب دکتر پزشکیان، واجد شرایط چنین جایگاهی بود؛ که در تمام دوران مدرنیته ی قبل انقلاب و بعد انقلاب، هیچ بانوی بزرگ و مستعدی نه تنها به چنین وزارت خانه ای _ وزارت راه و شهر سازی _ نرسیده بود؛ ولی جناب پزشکیان این فرد را با همین مختصر ویژگی هایی که بیان داشتم به وزیری معرفی کنند؟!
دردناک تر از همه: همین فرد ِ ناشناخته ی دیروز _ و شناخته شده ی امروز _ در معرفی به مجلس با ۲۳۱ رای موافق به عنوان نخستین وزیر زن در تاریخ این وزارت خانه راه یابد؟!
این چه مجلسی ست؛ که هیچ تحقیق و پژوهشی در مورد این خانم _ که بی شک ستم سنگینی هم از این نگاه به ایشان شده… که فرداها می فهمد، نکرده است؟!_ می دانم خوانندگان ِ این وجیزه خواهند گفت: مگر آنان _ این مجلس نشینان ِ گشوده پیشینه در نزد همه، شان و منزلتی به از این خانم دارند؟!
با همه ی کم دانی، خوب می دانم با وزیری ِ این چنین جوان ِ احساسی چه رنج ها و نخوت های جبران ناپذیری به تن و جان ِ جامعه ی معماران، شهرسازان؛ و بانوان شایسته‌ی کشور رسیده است؟!
مردم دردمند ِ جامعه ی ما _ به تکرار _ درست می گویند: بزرگترین دشمن این نظام خود ِ این مدعیان ِ حاکم اند؛ بدین طریق محکم ترین ضربه ی مهلک را خود بر پیکره ی حاکمیت ِ انحصاری خود، وارد می کنند؛ که هیچ دشمنی نیز نمی تواند!! بی آنکه هیچ بدانند: انقلابی کیه و ضد انقلاب کیست؟! در این گفتار، درد ِ این مردم یکی دو تا نیست؟! به یک وزیر دو وزیر هم نیست….؟!
چنانکه دردمندانه شاهد بودیم: وزیر آموزش و پرورش؛ که خود باید قوی ترین وزیر کابینه باشد _ دردا !! _ او خود را سرباز ِ سرهنگ ِ بی فرهنگ بداند؛ که با جایگاه ِ رفیع فرهنگی کاملا بیگانه است. اکنون خود بخوانید؛ هجوم این فاجعه ی دوران ِ تاریک ِ تاریخ ِ اکنونی ما را….؟!
در امتداد ِ همین نگاه ست؛ معلمانی که باید در کلاسهای درس به طراوت و سرانگیزگی، معلمی کنند؛ دردا و دریغا در گوشه های تنگ و تاریکِ ِ زندان، اوراق عمر می گذرانند؛ _ هم آنان _ که شایسته ترین ها هستند.
وان دیگران ِ ناشایست؛ که بزدلان ِ سیه اندیش و متملقان ِ چرب زبانند، صدرنشینی کنند و حرمت بینند؛ که بر هیچ و پوچ ریش بجنبانند…؟!!
* دبیر بازنشسته‌ی گیلانی و مؤلف کتاب های آموزشی
یک پاسخ
حالا این خانم وزیر چه رفتار و گفتار نامناسبی داشته است؟