Freizeitheim Linden ساعت: ۱۰
در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می‌رویم که جنبش کارگری در ایران در شرایط سخت دشوار و مبارزه برای بقا بسر می‌برد. بسیاری از فعالان کارگری، معلمان، زنان*، و….در زندان بسر می‌برند. مزد کارگران اگر به موقع پرداخت شود فقط کفاف ده روز مخارج خانواده کارگری را تامین می‌کند. کارگران از حق تشکل کارگری محرومند و اکثریت کارگران با قرارداد موقت، سفید امضاء، بی قرارداد… مجبور به کار هستند. بخش قابل توجهی از آن‌ها فاقد بیمه سلامت و بازنشستگی‌اند. دستکم ۲۱۱۵ کارگر در سال ۱۴۰۳ به علت حوادث ناشی از کار جان خود را از دست داده که بیش‌ترین آمار تلفات متعلق به کارگران ساختمانی و معدن‌کاران است. دولت خود بزرگ‌ترین کارفرما است با زیرمجموعه‌ای از هزاران شرکت ریز و درشت که بخش بزرگی از آن‌ها تحت مالکیت بیت، سپاه و نیروهای نظامی و امنیتی قرار دارند. در ادامه‌ی نهادهای اصلی رژیم، خانه کارگر، شوراهای اسلامی، انجمن اسلامی، حراست، بسیج کارگری قرار دارند که نقش بازوی امنیتی نظام در محیط‌های کارگری، شناسایی سازمان‌دهندگان اعتراضات و اعتصاب‌های کارگری، سرکوب کارگران و مخالفت با تکوین تشکل‌های مستقل کارگری را ایفا می‌کنند. با این وصف، کارگران و زحمتکشان همچنان برای بهبود شرایط کار و زندگی مبارزه می‌کنند و روزی نیست که چند حرکت اعتراضی کارگری رخ ندهد.
ما در شرایطی به استقبال اول ماه مه می‌رویم که در عرصه جهانی ائتلافی از نیروهای راست ارتجاعی، میلیاردرها، نئوفاشیست‌ها در برخی از کشورها با شعارهای پوپولیستی و در برخی دیگر با وقاحت آشکار بر طبل جنگ و نظامی‌گری می‌کوبند. نظام مناسبات بین‌المللی سابق فروپاشیده و نظم نوینی جایگزین آن نشده است. در متن این شرایط نیروهایی با ماهیت یکسر متضاد در عرصه مناسبات بین‌المللی می‌توانند وارد صحنه سیاسی شوند و نظام مناسبات بین‌المللی را در راستای اهداف خود تجدید آرایش دهند. نیروهای مترقی و توده‌های بی‌نام و نشان، فرودستان و لعنت‌شدگان تاریخ همان اندازه شانس دارند که دشمنان، و مدافعان سرسخت سرمایه. هم اکنون افق آینده تیره و تار به نظر می‌رسد، اما کسانی که داغ لعنت بر پیشانی خود دارند راهی جز نبرد دلاوارانه با نظام بهره‌کشی و استبداد سیاسی در تمام جلوه‌های آن ندارند.
جنبش کارگری ایران برای اینکه در این پیکار سرنوشت‌ساز بتواند در قامت خود سهمی ادا کند بیش از هر چیز به سازمان‌یابی مستقل و سراسری نیاز دارد. دفاع از منافع طبقاتی کارگران اما تناقضی با مبارزه علیه دیگر اشکال ستم از یک سو، و پیکار مشترک دوشادوش جنبش زنان*، اتنیک‌های ایران… ندارد. اما معیار همبستگی جنبش کارگری در ایران پیش از هر چیز با همبستگی با حقوق پایه‌ای افغانستانی‌های ساکن ایران از یک‌سو و نسل‌کشی فلسطینیان از سوی دیگر گره خورده است. به درجه‌ای که جنبش کارگری علیه ایجاد فشار، اخراج و تضییع حقوق پایه‌ای آن‌ها دست به مبارزه زند، به همان اندازه روح اول ماه مه را نمودار می‌سازد.
مستحکم‌تر باد همبستگی جهانی کارگران
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
اعدام ملغی باید گردد
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی ایران
زنده باد آزادی و برابری
کانون کنشگران دموکرات و سوسیالیست هانوفر
