طغیانِ دختر دریا – سیدعلی صالحی

تا امروز نتوانستید
مرا به تبعیدِ بی‌واژه برانید.
من خود به اراده‌ی خود
از زادگاهِ گرسنگان گریخته‌ام.
و
تا همین امروز
که تنفسِ مُستمرِ آدمی
از آن سویِ مرگ می‌آید،
من دیوانه‌وار زندگی کرده‌ام.

من زنده‌ام هنوز،
بی‌هوده مرا
خلوت نشینِ خانه نخوانید.
من شورشِ مطلق‌ام
در عشقبازیِ نرگس و آزادیِ تمام.

مگر او چه کرده است
که کلماتِ غمگین‌اش را
تنها در مزامیرِ مردگان می‌خوانید؟

شما 
شاعران را
حتی
از شلیک به شبِ شرور
خلعِ خواب کرده‌اید.

اما آن‌ها سرانجام
کلماتِ هزار پَرده‌ی خود را
پس خواهند گرفت؛
این خطِ جبرئیل وُ
این هم
نشانِ رسولانِ رویانویس!