برنامه اعتراضی روز شنبه بخوبی انجام شد و پیام شرکت کنندگان بدرستی انتشار یافت. این پیام چنین بود: مخالفت با حمله نظامی به ایران، مخالفت با معامله با علی خامنه ای، پشتیبانی از خیزش مردم ایران.
در روزهای پیش از تجمع، کسانی با من تماس گرفتند و از زمان برگزاری آن انتقاد کردند. می دانستم که تعطیلات عید پاک یکی از بهترین فرصت ها برای سفر کردن، دید و بازدید های خانوادگی و دوستانه و همچنین لذت بردن از طبیعت است، بخصوص در ایالت کویینزلند. اما همه می دانستند که در این روز، نوزدهم آوریل، دومین دور مذاکرات رژیم خامنه ای و دولت ترامپ انجام می شد و مدتها است که سایه ای از جنگ و نگرانی از خیانت و وطن فروشی آسمان کشورمان و منطقه را تیره کرده است. ایران دوستان همواره نگرانند که توهم های ولی فقیه مصیبت های بیشتری ببار آورد. بنابراین، همانگونه که انتخاب کسانی که به دلایل مختلف از حضور در تجمع خودداری کردند محترم است، به انتخاب شرکت کنندگان هم نمی توان خرده گرفت.
جالب است که دور دوم مذاکرات در رم انجام می شد، حتما با موافقت دولت ایتالیا و واتیکان. بدون شک در گذشته چنین رویدادی کمتر اتفاق می افتاد، معمولا در ایام عید پاک همه توجه ها به مراسم مذهبی در واتیکان بود و سخنرانی پاپ، در حالیکه در چند روز گذشته دیدار نمایندگان خامنه ای و ترامپ در صدر اخبار بین المللی بوده است.
در ضمن تصور نمی کنم به خاطر تعطیلات عید پاک به زندانیان سیاسی ایران مرخصی داده باشند تا آن هم بتوانند دو – سه روزی را با بستگان و دوستان خود بگذرانند و یا از سواحل خلیج فارس یا خزر لذت ببرند.
از طرف دیگر، کسانی با برگزاری هرگونه تجمع اعتراضی مخالفت می کردند زیرا بنظر ایشان “تجمع” محیط مناسبی درست می کند برای پرخاشگری و برخورد بین گروه های سیاسی و قومی. به اطلاع این افراد رساندم که برگزار کننده تظاهرات خیابانی فقط کارهای خاصی را انجام می دهد، مثل کسب مجوز از ارگان های دولتی، تهیه بنر و پلاکارد، تدارک وسایل صوتی و حمل همه این تجهیزات به محل تجمع و نصب کردن آن بطوری که خوب دیده شوند، ایمن باشند و به کسی آسیب نرسانند، از باد و باران مصون باشند و … حال اگر کسانی با مقاصد خاصی در تجمع ها شرکت کنند و یا دچار هیجانات شدید شوند و برخورد های کلامی و فیزیکی بوجود آورند، این گناه برگزار کننده نیست. بعلاوه عملکرد برگزار کننده، شخص یا گروه و سازمان، زیر میکروسکوپ پلیس است و با خاطی برخورد می شود.
نکته آخر، در شروع برنامه، دوستی قدیمی، شخصی که در حرکات اعتراضی همیشه حاضر و فعال بوده است و بنابراین در حسن نیت او شکی وجود نداشت، پیشنهاد کرد که از برگزار کردن برنامه منصرف شویم زیرا تعداد شرکت کنندگان اندک بود و این موضوع موجب دلسردی مردم ایران می شد. ایشان اظهار می کرد در حالیکه در حدود هشت هزار ایرانی در این منطقه زندگی می کنند، حضور و اعتراض ده – پانزده نفره شرم آور است و آثار منفی دارد.
اگر این تحلیل را بپذیریم باید اعتراض دانشگاهیانی مثل مصطفی مهرآیین را هم محکوم کنیم و بگوییم در حالیکه ده ها هزار استاد دانشگاه در ایران کار می کنند، اعتراض علنی بوسیله سه – چهار نفر مایه شرمساری و دلسردی مردم ایران می شود. و با همین ترتیب می توانیم موضع گیری شخصیت هایی مثل حسنک وزیر، عین القضات همدانی، شیخ سهروردی و … را هم محکوم کنیم، آیا براستی قضاوت تاریخ چنین است؟
از دید من هر کدام از این ده- پانزده نفری که در اعتراض دیروز شرکت کردند باید مفتخر باشند که نقشی کلیدی بازی کردند، چرا؟ زیرا بدون حضور این ده – پانزده نفر هیچگونه اعتراضی ایجاد نمی شد، یعنی آنها اعتراض را از صفر به یک تبدیل کردند.
این ها را نوشتم چون این تنها و آخرین اعتراض علنی ما نخواهد بود و اعتراضات تا سرنگونی دیکتاتور ادامه خواهد داشت.
مهران رفیعی
برگزار کننده تجمع اعتراضی
3 پاسخ
گزارشی که تاسف آمیز است!
چپ چه کرده و یا چه می‌کند که به این حالت افتاده است!؟
کسانی که بیشترین تخریب را انجام دادند اعضای حزب ایران نوین بودند که از هر تجمعی عکس و فیلم می گرفتند و به نام هواداران خودشان از تلویزیون منو و تو پخش می کردند
اشکال در تئوری و عمل است!
یا تئوری با شرایط جدید وفق نمی‌دهد و یا در عمل ناتوانایی هایی موجود است.
نباید فراموش کرد که سرمایه داری متحرک و توانا است و خود را باشرایط وفق می‌دهد و یا شرایط جدیدی را با قدرت بوجود می آورد .