همبستگی اخبار روز با اعتراض خبرنگاران در پاریس
در روز چهارشنبه، ۱۶ آوریل ۲۰۲۵، میدان روبه‌روی اپرای باستیل در پاریس، شاهد یکی از نادرترین صحنه‌های همبستگی رسانه‌ای در سال‌های اخیر بود. نزدیک به هزار روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای، به دعوت گزارشگران بدون مرز، فدراسیون بین‌المللی خبرنگاران و چندین سندیکای مطبوعاتی، گرد هم آمدند تا صدای اعتراض خود را نسبت به قتل عام روزنامه‌نگاران فلسطینی در غزه بلند کنند. دویست نفر از حاضران، جلیقه‌هایی با نوشته‌ی «Press» به تن داشتند و در سکوتی سنگین، همزمان با خوانده شدن نام همکاران‌شان که طی بمباران‌ها یا حملات هدفمند جان باخته‌اند، بر پله‌های اپرا نقش زمین شدند.
به گزارش روزنامه اومانیته، آنچه بیش از همه فریاد اعتراض این تجمع را رساتر می‌کرد، سکوت رسانه‌های عمومی، به‌ویژه رسانه‌های وابسته به خدمات دولتی کشورهای اروپایی است؛ سکوتی که به‌ندرت شکسته می شود.
خشم، واژه‌ای بود که در اغلب چهره‌های روزنامه نگاران در این اجتماع همبستگی خوانده می‌شد؛ خشم نه فقط از قتل همکاران‌شان، بلکه از بی‌تفاوتی آشکار رسانه‌های جریان اصلی و مجریان آن‌ها نسبت به حقیقت.
«چگونه ممکن است چنین رویدادی در قلب پاریس، با این وسعت و در این سطح، بدون پوشش رسانه‌ای بماند؟» این پرسشی است که بسیاری از روزنامه‌نگاران با آن مواجه اند، نه فقط در پاریس که در پایتخت های دیگر کشورهای اروپایی [بخش عمده رسانه های فارسی زبان خارج از کشور را می توان به این فهرست اضافه کرد]. آیا در کشورهایی که مدام از آزادی مطبوعات سخن گفته می‌شود، چنین سکوتی قابل توجیه است؟
در حالی‌که روزنامه‌نگاران برای دست یابی به اطلاعات به کارت‌های حرفه‌ای خود استناد می‌کنند و گاه برای آزادی همکاران گروگان‌گرفته‌شده در دیگر کشورها دست به کارزار می‌زنند، قتل هدفمند دویست روزنامه‌نگار فلسطینی با بی‌اعتنایی روبرو شده است. سکوت در چنین شرایطی، دیگر سکوت نیست، بلکه مشارکت در سانسور و سرپوش گذاشتن بر جنایت است.
در گردهمایی پاریس، سخنرانان یادآوری کردند که خبرنگاران غزه عمداً هدف قرار گرفته‌اند. بسیاری از آنان در حالی که جلیقه‌های مشخص مطبوعاتی به تن داشتند و در حال انجام وظیفه بودند، جان خود را از دست داده‌اند. تصاویر منتشرشده و شهادت‌های زنده از این جنایات، پرسشی تلخ را به میان می‌کشد: چرا باید حضور خبرنگار در یک منطقه جنگی، به خودی خود، حکم مرگ دهد؟
در فضایی که روزنامه‌نگاران اجازه ورود به غزه ندارند، و آن‌ها که درون نوار محاصره‌شده مانده‌اند یکی‌یکی به قتل می‌رسند، وظیفه روزنامه‌نگاران بیرون از آن مرزهای خونین چیست؟ پابلو نرودا در زمان جنگ داخلی اسپانیا نوشته بود: «بیایید خون را در خیابان‌ها ببینید.» حال، در پایتخت های اروپایی، بسیاری وانمود می‌کنند که چیزی نمی‌بینند.
اعتراض همبستگی در پاریس، نه از جنس همبستگی صنفی، بلکه فریادی انسانی بود در برابر قتل‌عام، سانسور، و استفاده ابزاری از رسانه. بیش از ۵۰ هزار فلسطینی در این جنگ جان باخته‌اند، اما مقامات سیاسی در کشورهای غربی، از جمله فرانسه، در پی تقویت رابطه با اسرائیل‌اند. همین چند روز پیش، دونالد ترامپ نخست‌وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، را در واشنگتن استقبال کرد؛ در حالی که حکم بازداشت بین‌المللی علیه او به اتهام جنایت جنگی صادر شده است.
نتانیاهو و دولتش نمی‌خواهند جهانیان آنچه را در غزه رخ می‌دهد، ببینند. اما روزنامه‌نگاران در پاریس، با قامت‌هایی برافراشته و صدایی رسا، این حقیقت را فریاد زدند: در غزه، انسان‌ها را می‌کشند. و روزنامه‌نگاران را نیز.
اخبارروز همبستگی خود را با مطالبه ی خبرنگاران پاریس اعلام می کند. ما همصدا و همراه با خبرنگارانی هستیم که علیه سیاست سکوت و بی تفاوتی رسانه های دولتی و خصوصی نسبت به کشتار خبرنگاران در غزه به اعتراض برخاسته اند. ما همه ی رسانه ها، خاصه رسانه های فارسی زبان در خارج از کشوررا به پشتیبانی و همراهی با خواست خبرنگاران برای پایان دادن به سیاست سکوت در برابر کشتار عمدی گزارشگران در غزه و سایرمناطق جنگی فرا می خوانیم.
2 پاسخ
درد بر شما! همبستگی با همه کسانی که، طرفدار آزادی رسانه و گردش آزاد اخبار و اطلاعات هستند، وظیفه همگان است. به اطلاع رسانی خبری و اطلاعاتی که در انحصار جریان اصلی (مین استریم) است، باید منتقد و مخالف بودو آنرا به چالش کشید. وقتتان خوش!
درود بر تمامی گزارشگران و اهل رسانه های ازاد اندیش و ازادیخواه و سپاس از تمامی دست اندرکاران نشریه ی خوب اخبار روز ، برنایی این قلمها و اندیشه های نا الوده به رنگ و ریا هموار باد.