کوتاه سخنی، درجایگاه یکی از آحاد ملت که سال ها برای سرافرازی ایران مبارزه کرده ام، خواهان اینم که یکبار هم که شده، عقلانیت و خردمندی را پیشه کنید و نشان دهید که منافع ملی را بر منافع عقیدتی خود برتر میدانید. در جهان سیاست قهر ابدی معنا ندارد همچنان که دوست ابدی نیز.
آیا می توان، تصور کرد که پیوند مستحکم میان اروپا و ایالات متحده به این آسانی، قابل گسسته شدن باشد؟ مگر ویتنام در بحبوحۀ بمباران در میز گردهای مذاکره شرکت نمی‌کرد که هربار به رسوایی بیشتر آمریکا منتهی میشد. چگونه است که نظرات مسئولین کشور، فقر و فلاکت مردم و تلاشی کشور را رقم می زند و حتی مانع ابراز نظر مردم برای برون رفت از شرایط دهشتناک چند دهۀ اخیر می شود. تاریخ ایران شاهد نابودی و فقر و فلاکت زیادی از سوی حکومت های بی تدبیر و غره به خود چون، سلجوقیان و حمله مغولان و شاه سلطان حسین و حمله افاغنه بوده، که جز تلاشی و بدنامی برایشان دستاوردی نداشته است و بدیهی ست که مردم، دیگر رغبتی برای تجربه ای دوباره که منجر به ویرانی ایران شود، ندارند.
مردم ایران، فعلاً خواهان معیشتی شایسته و حذف رانت‌های فربه حاصل از تاراج بیت‌المال و بویژه آزادی های فرهنگی – اجتماعی هستند.
اف ای تی اف را برقرار سازید تا راه گذری در اقتصاد جهانی بیابید اگرچه به قیمت بستن راههای دزدی‌های کلان از سرمایه ی ملت شریف ایران!
زندگی شرافتمندانه و در آرامش و امنیت و رفاه حق مردم است و مسئولیت احقاق این حق، هم اکنون بعهدۀ شما مسئولین است که تا فرصت هست، نام نیکی از خود، در تاریخ این سرزمین به¬جای گذارید که در غیر این صورت بسیار زود، دیر می شود چرا که حق گرفتنی است.
مادرصلح: زهره تنکابنی – اسفند ۱۴۰۳
