چپ ضد آتلانتیکی تغییر رویکرد آمریکا را به‌عنوان تأییدی بر مواضع خود می‌بیند و تلاش می‌کند راهکار دیپلماتیک را جایگزین جنگ کند، در حالی که سوسیالیست‌ها و سبزها همچنان به پیروزی نظامی علیه مسکو امیدوارند
«ما به شما هشدار داده بودیم» به نوعی به شعار چپ مخالف ناتو پس از ۲۸ فوریه تبدیل شده است. از زمانی که دونالد ترامپ تصمیم به رها کردن اوکراین گرفت، نیروهای پیشرو ضد آتلانتیکی این تصمیم را تأییدی بر مواضع سیاسی خود می‌دانند. این نیروها معتقدند باید بدون تکیه بر ایالات متحده ادامه داد – حتی احزاب پیشتر همسو با واشنگتن نیز به این موضوع اذعان دارند. لئون دفونتن، سخنگوی حزب کمونیست فرانسه می‌گوید: «ترامپ تنها باعث سرعت بخشیدن به آگاهی اروپایی‌ها شد: ما نمی‌توانیم در صورت تهاجم روی او حساب کنیم»،
ترامپ حتی تصمیم گرفت تا «به طور موقت»، در ۶ مارس، تبادل اطلاعات با کی‌یف را متوقف کند که این امر اوکراین را به شدت در برابر حملات روسیه آسیب‌پذیر می‌کند. از این رو، تفکر صلح‌طلبانه در باورهای ضد آتلانتیکی خود تقویت می‌شود، اما در عین حال با وضعیت جبهه اوکراین نیز روبروست و بین تمایل به خاموش کردن سلاح‌ها و احترام به حقوق بین‌الملل در تردید است.
آیا چپ صلح‌طلب شکست‌خورده است؟ این موضوع تضادها و اختلاف‌نظرهای درونی چپ را آشکار می‌کند. سوسیالیست‌ها و سبزها خواستار آن هستند که اروپا تلاش‌های خود را برای جبران خروج آمریکا از اوکراین دوچندان کند. اورور لالوک، نماینده پارلمان اروپا از Place Publique، در لیبراسیون می‌گوید.: «تمام نیروهای اقتصادی باید در خدمت اهداف جنگی یا خودکفایی استراتژیک در بیایند.… تمام تمرکز باید بر این موضوع باشد».
این رویکرد به این معناست که در نهایت، روسیه ممکن است توسط اوکراینی که تحت حمایت اروپا است، شکست بخورد. اما این فرضیه از سوی بسیاری از ناظران با تردیدهای جدی روبروست. گیوم انسِل، نویسنده کتاب درس‌های کوتاه در مورد جنگ (Flammarion) و افسر سابق فرانسوی، به روزنامه اومانیته می‌گوید: «ما امکانات لازم برای جایگزینی کمک‌های آمریکا، به ویژه در زمینه اطلاعات، را نداریم».
در مقابل، به نظر می رسد احزاب چپ مخالف مانند فرانسه تسلیم ناپذیر و حزب کمونیست فرانسه امید به یک پیروزی نظامی برای کی‌یف را کنار گذاشته‌اند. ژان لوک ملانشون، بنیان‌گذار فرانسه تسلیم ناپذیر، در یادداشت بلاگ خود در اول مارس می‌نویسد: «این جنگ برای اروپایی‌ها از دست رفته است… کریمه و دونباس بازگردانده نخواهند شد.» او بخشی از مسئولیت تهاجم را متوجه ناتو می‌داند: «آن‌ها پوتین را اهریمن‌سازی کردند و در نهایت به تبلیغات خودشان باور کردند: آن‌ها فکر کردند به سادگی می‌توانند او را شکست دهند.»
در سال ۲۰۲۲ نیز، حزب کمونیست فرانسه و فرانسه تسلیم ناپذیر بر این باور بودند که «راه‌حل نمی‌تواند نظامی باشد». حتی فرانسه تسلیم ناپذیر در آغاز مخالف ارسال تسلیحات بود.
آیا چپ صلح‌طلب شکست‌خورده است؟ لئون دفونتن سخنگوی حزب کمونیست فرانسه بر این باور است: «پیروزی اوکراین غیرواقعی است. اما می‌توان از یک پیروزی کامل پوتین جلوگیری کرد.» فرانسه تسلیم ناپذیر و حزب کمونیست فرانسه به احتمال عقب‌نشینی روس‌ها باور ندارند. اما آن ها، خلاف تصویری که مخالفان از آنان به‌عنوان صلح‌طلبان ساده‌لوح ترسیم می‌کنند، همچنان به تقویت کمک‌های نظامی معتقدند تا از فروپاشی کامل اوکراین جلوگیری شود.
باسیان لاشو، نماینده پارلمان از فرانسه تسلیم ناپذیر می گوید: باید «کمکی فراهم شود که امکان مذاکره را برای اوکراین فراهم کند». در حالی که ایالات متحده اکنون به دنبال تحت فشار قرار دادن ولودیمیر زلنسکی برای امضای سریع توافق‌نامه‌ای برای واگذاری منابع معدنی نادر است، نماینده فرانسه تسلیم ناپذیر بر تثبیت موازنه قدرت به منظور آغاز چرخه مذاکرات تحت شرایطی که کمتر نامطلوب باشد، تاکید می کند.
حزب کمونیست فرانسه پیشنهاد کرده است فرانسه یک پیمان صلح جدید ارائه دهد. این پیمان بر اساس توافقی شکل می‌گیرد که اوکراین بی‌طرف باقی بماند و نیروهای روسی نیز مناطق اشغال‌شده در کریمه و دونباس را ترک کنند. البته این در صورتی امکان‌پذیر است که روسیه این پیشنهاد را بپذیرد و روی شرایط جاری جبهه که به نفعش استد، و روی حمایت غیرمستقیم یا شرایطی که آمریکا ممکن است برای آن‌ها فراهم کند، حساب باز نکند.
این کمک تقویت‌شده به کی‌یف – که مورد توافق تمام طیف‌های سیاسی است – پرسش‌هایی درباره تأمین مالی آن ایجاد می‌کند. سبزها و سوسیالیست‌ها از مصادره اموال روسیه برای سرمایه‌گذاری در کمک‌های نظامی صحبت کرده‌اند. فرانسه تسلیم ناپذیر با این نظر مخالف است زیرا «این کار نقض غیرمسئولانه توافقات بین‌المللی خواهد بود» (این دارایی‌ها حتی اگر مسدود شوند، همچنان متعلق به دولت روسیه هستند). این موضع فرانسه تسلیم ناپذیر این بار، البته به ندرت، با نظر دولت نیز همسوست.
لئون دفونتن در این خصوص می گوید: «ما نمی‌توانیم با یک بودجه ثابت عمل کنیم. این کار نباید از جیب کارگران فرانسوی برای کمک به اوکراین تامین شود. باید از ثروتمندان مالیات گرفت و قواعد ریاضتی را نه فقط در مسائل نظامی، بلکه در سایر حوزه‌ها هم لغو کرد. دفاع، شامل خدمات عمومی، تحقیق و صنعت نیز می‌شود.»
مسئله تنها به اوکراین محدود نمی‌شود. رفتار واشنگتن شرایط جدیدی ایجاد کرده است. آیا اروپا به خود متکی می شود؟ توافقات دو جانبه همکاری میان کشورها صورت می گیرد؟ موارد اختلاف فراوان است. اما یک چیز مسلم است: برای رهایی از چتر حمایتی آمریکا، کشورهای اروپایی باید خودشان سلاح تولید کنند و دیگر به صنایع آمریکایی وابسته نباشند.
منبع: اومانیته – برگردان: گلنار افشار
2 پاسخ
ظاهرا تنها سوالی که چپ مطرح نمیکنه، اینه که اصلا چرا باید جنگ کرد؟
روسیه سال‌هاست که نظام سرمایه‌داری در آنجا حاکم شده است و طبقه کارگر روسیه را غارت می‌کند . در اوکراین هم نظام سرمایه‌داری حاکم است که وابسته به شرکت‌ها و کنسرن‌های بزرگ غربی بوده و با حمایت و تکیه بر الیگارشی فاسد و دست نشانده به ویژه دست‌نشانده آنگلوساکسون به استعمار و استثمار کارگران و زحمتکشان اوکراین مشغول است. تمام تحریکاتی که بعد از فروپاشی شوروی توسط عمال غرب انجام پذیرفت، با این هدف بود که از اوکراین کشوری ضد روس همراه با قتل‌عام و نسل‌کشی روس‌ها، کشوری نژادپرست و نازی پرور بسازد و از آن به عنوان چماق بزرگ آنگلوساکسون در ایجاد فشار و در نهایت سکوی پرش برای تجزیه روسیه استفاده کند . مردم اوکراین باید قربانی سیاست‌های توسعه‌طلبانه غرب می‌شدند و برای این منظور روس‌ستیزی و روس زدائی که کشتار ۱۴ تا ۱۶ هزار نفر روس‌تبار را در دونباس و دونتسک، آتش زدن کارگران در شهر بندری اودسا و سایر شهرها را به دنبال داشت، بخشی از این سیاست عمومی غرب برای تدارک جنگ و تجاوز به روسیه بود.