عبدالله اوجلان رهبر فکری و کاریزماتیک پ ک ک در آخرین بیانیه ای خواستار تغییر در روندحرکت تا کنونی این حزب شده است، اما علیرغم چنین خواستی همانگونه که خود وی نیز مطرح نموده است تحقق یافتن چنین خواستی بدون اینکه رهبران آزاد این جریان بر آن صحه بگذارند ناممکن است.
به نظر می رسد اعضای شورای رهبری حزب کارگران کردستان که بطورعمده پس از فراخوان مشابه صادر شده توسط اوجالان در سال ۲۰۱۳ از داخل کردستان ترکیه خارج گردیدند و عملا در منطقه قندیل مستقر شدند در وضعیت پیچیده ای قرار گرفته اند که برخی موارد این وضعیت پیچیده را می توان چنین برشمرد:
یکم -آیا مذاکرات چند ماهه گذشته که با واسطه های جریانات قانونی کرد با اوجالان صورت گرفته است منجر به این خواهد شد تا خواست ۲۶ ساله مبنی بر رهایی اوجالان از زندان و انزوا متحقق گردد؟
دوم -به فرض اینکه دولت حاکم بر ترکیه تن به چنین خواستی بسپارد آیا چنین وضعیتی شامل رهبران و نیز حدود یکصد و پنجاه نفری که اصولا در کنگره های پ ک ک حضور پیدا می کنند و بالاخص آنها که در قندیل مستقر هستند مانند جمیل بایک، مراد قریلان ،دوران کالکان ،باهوز اردل و دیگر اعضاء شورای رهبری نیز خواهد شد؟
سوم-از آنجا که پروسه شکل یابی چنین موضوعی و ضمانت های اجرایی آن تنها مربوط به حزب اردوغان و پ کا کا نمی باشد بلکه پارلمان ترکیه می بایستی بر آن صحه بگذارد آیا جریانات حاضر در پارلمان نیز بنا به دلائل سیاسی و منافع حزبی خود سد راه تحقق آن نخواهند گردید؟
به طور مثال اوزگور اوزل، رهبر حزب جمهوری‌خواه خلق (CHP)، اعلام کرد که: ««…حزب جمهوری‌خواه خلق اجازه نخواهد داد که خواسته‌های مردم برای صلح و دموکراسی توسط هیچ مقام، موقعیت یا بازیگری برای اهداف سیاسی مورد سوءاستفاده قرار گیرد…»»
چهارم -به فرض صحه گذاری اکثریت متنابهی از نمایندگان مجلس ترکیه بر این موضوع، آیا چگونگی تحقق آن نمی تواند در یک روندی فرسایشی قرار گیرد و نتیجتا کارایی چندانی نداشته باشد؟
پنجم -در صورت رقم خوردن چنین روند فرسایشی آیا به جز این است که خواست اوجالان مبنی بر خلع سلاح و انحلال پ کا کا عملا ناممکن خواهد گردید؟
این سوالات و برخی پرسش های مشابه مانند آن از جمله مناسبات دو فاکتویی که رژیم حاکم بر ایران با پ ک ک دارد و یا موضوع روژاوا و موارد دخیل خارج از پ کا کا بر پیچیدگی موضوع می افزاید!
درنتیجه چه بسا خوشخیالی خواهد بود چنانچه تصور شود آنچه مورد نظر عبدالله اوجالان قرار گرفته است و از جانب دولتهای غرب و منطقه و جریاناتی مانند قیاده موقتی های بارزانی و یکه تی های طالبانی باشعف روبرو شده است به زودی جنبه عملی به خود بگیرد!
خاصه اینکه هرچند صراحت گفتاری که اوجالان مطرح کرده است در بیانیه کنونی صادر شده از جانب وی دیده می شود و همین موضوع تفاوت آن را با بیانیه های گذشته مشخص تر می کند اما چنانچه به موارد گذشته که تا دوره زمامداری “تورگوت اوزل “ نگاهی انداخته شود به نتیجه رسیدن این روند اگر غیر ممکن تلقی نشود اما بنا به شرایطی که مهمترین آن ،”شوینیسم عظمت طلبانه ناسیونال-اسلامی های حاکم بر ترکیه “می باشد، چشم انداز تحقق یافتن صلحی جامع و پایدار بسا سخت و دشوارتر از آن چیزی می نماید که مورد نظر یک رهبر در انزوای مطلق ۲۷ساله قرار گرفته است !
در آخر اینکه آیا یک افق تیره و تنگناهای بیشتری که بر رژیم مستقر در ایران ممکن است عارض شود و چه بسا توام با بمبارانهای مراکزی از رژیم – به عنوان پشیبان هر چند دوفاکتو این جریان -گردد که خود می تواند منجر به از دست رفتن همین حمایت دو فاکتوی تاکنونی رژیم نیز گردد،در صدور چنین بیانیه ای تاثیر مشخصی نداشته است؟
