دادگاه خلق روژآوا در بروکسل، پیش زمینه‌ی محاکمه‌ی فرماندهان و مجریان جنایات جنگی، نسل کشی و جنایت علیه بشریت – عباس منصوران

شدت یابی تهاجم حکومت ترکیه و نیروهای جهادی آن از تاریح ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۴ به شمال شرق سوریه تا کنون به ویژه پس از جابجایی اسد با احمد الشراع که به صورت یک عملیات مشترک به فرماندهی حکومت ترکیه و نیروهای حاکم بر دمشق  صورت می‌گیرد، در عمل به‌صورت دوفاکتو، اشغال نظامی سوریه به شمار می‌آید. 

عباس منصوران: شمال شرق سوریه (روژآوا) در پی آزادی کوبانی در سال ۲۰۱۴، با تهاجم‌های مستقیم ارتش ترکیه و تبه‌کاران زیر فرمان آن، به صورت «غزه» در آمده است. در آنجا اینک در سکوت هدفمندانه‌ی رسانه‌‌های جهانی به ویژه پس از جابجایی رژیم اسد با حکومت اسلامی زیر فرمان ترکیه، بمب و آتش و مرگ می‌بارد. نسل کشی‌‌ها و جنایت‌های جنگی و قوم کشی‌های داعش  را اینک ارتش ترکیه علیه خودمدیریتی‌ها به پیش می‌برد. داعش و دیگر گروه‌‌های ویرانگری که نه تنها خاورمیانه بلکه اروپا را به تهدید گرفته بودند، با جانفشانی‌های نیروهای مقاومت در شمال شرق سوریه شکست خورد. ارتش ترکیه با برخورداری از پیشرفته‌ترین سلاح‌ها، به همراه نیروهای نیابتی خود،‌ غیرنظامیان، منابع انرژی، بهداشتی، آموزشی، آب، خاک، کشتزارهای گندم، زیتون و انبارهای گندم و…  را هدف بمباران‌ها،‌ و سلاح‌‌های ممنوعه ازجمله فسفر سفید، پهبادهای بمب افکن، هواپیماهای نظامی، ‌تانک و توپ و.. قرار داد. 

در اکتبر ۲۰۱۹، بمب‌های شیمیایی در شهرهای سرکانی (Sarikanye) و گره اسپی (Girê Spî) به وسیله‌ی پهبادها علیه غیرنظامیان و نیروهای مقاومت مورد استفاده قرار گرفت. من وظیفه خود دیدم که در کنار مردم محاصره شده  منطقه، برای کمک به مجروحان و بیماران در بیمارستان حسکه داوطلبانه شرکت کنم. در همان مرحله با صدها نفر روبرو شدم که نتیجه‌ی حملات دولت ترکیه  با بمب‌‌های شیمیایی مجروح یا به ذغال تبدیل شده بودند. تحقیقات آزمایشگاهی انجام شده در شهر برن سوئیس نشان داد که ترکیه در حملات اشغالگرانه خود به سرکانی و گره اسپی و روستاهای این منطقه در سال ۲۰۱۹ از سلاح ممنوعه‌ی فسفر سفید استفاده کرده است.

دلایل و مدارک غیرقابل تردیدی در دست است که استفاده از سلاح های شیمیایی به وسیله ارتش ترکیه را ثابت می‌کنند. بخشی از این اسناد از سوی مدافعان حقوق بشر روژآوا در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۰ در یک کنفرانس مطبوعاتی در پاریس و سپس در ۲۷ ژانویه به کمیسیون حقوق بشر و  دیگر سازمان‌های مردمی و بین المللی ارائه داده شد.

گزارش‌ها و شواهد نشان می‌دهند که استفاده از فسفر سفید از سوی کنوانسیون سلاح های متعارف سازمان ملل متحد، و سازمان منع سلاح های شیمیایی ممنوع اعلام شده است. این تهاجم‌ها به هدف اشغالگری و نابودی الگوی زندگی آزاد و خودمدیریتی خلق‌ها در این بخش از سوریه و بنا به موازین بین‌المللی، ‌اشغالگری، جنایت علیه بشریت، جنایات جنگی و نسل کشی  به‌شمار می‌آیند. 

این تهاجم‌ها علیه مردمانی صورت می‌گیرد که جز حق زندگی آزاد‌ و رهایی زنان و زیست بومی سزاوار انسان، چیزی فراتر نمی‌خواهند. حکومت ترکیه با بسیج نیروهای داعشی و دیگر گروه‌های جهادی هم اکنون، ‌شهرهای عفرین و سرکانی و ده ها روستا و بخش‌های گسترده‌ای از سوریه را اشغال کرده است. 

حکومت  ترکیه تا کنون، هزاران انسان را به قتل رسانیده،‌ صدها هزار تن را آواره کرده، در عفرین، شهبا، سره‌کانی و دیگر مناطق در سراسر شمال شرق سوریه و حلب، افزون بر نیم میلیون آواره‌ی جنگی آفریده، شبانه روز بمباران می‌کند، بیش از دو میلیون را از آب آشامیدنی، نفت و انرژی و انبارهای گندم، منابع‌ برق و نان و سرپناه و امنیت محروم  کرده، دهها هزار دانش آموزش را از آموزش, و بهداشت محروم ساخته، ‌زنان و کودکان و بزرگسالان را می‌رباید  و به‌ اسارت می‌گیرد، ‌دارستان‌های زیتون  و باغستان‌ها را نابود، سرپناه‌های مردمان این سرزمین را بر سرشان آوار‌ و همچنان جنایات جنگی و  نسل کشی می‌آفریند.

این عملیات‌ها به بهانه‌ی دروغین مبارزه با پ ک ک و تهدیدات امنیتی صورت می گیرد. ترکیه در بسیاری از این عملیات‌ها به آشکارا از نابودی و به «گور سپردن کوردها همراه با سلاح‌‌ هایشان» و «بیرون راندن سوری‌های وابسته به نیروهای مقاومت از سرزمین سوریه» و «مشت آهنین ترکیه» و.. سخن می‌‌گوید. این حکومت اشغالگر،‌ خواهان تحویل گرفتن بیش از پنج هزار داعشی خطرناک  که برای حفظ امنیت خاورمیانه و اروپا در دست نیروهای حفاظتی خودمدیریتی زندانی شده‌اند، گردیده تا با عضوگیری آنان، بار دیگر داعش را در گروه‌های نیابتی خود علیه مردم منطقه به کار گیرد. دولت اردوغان و هاکان فیدان در ترکیه، سوریه و عراق به کوردها حمله می کند و خواهان نابودی آن‌هاست. این دولت، بی وقفه جنوب کوردستان را در شنگال و روستاها و دامنه‌های قندیل بمباران می‌کند و سوریه را در اشغال و محاصره گرفته و با تمامی قوای نظامی در شمال شرق سوریه، سیاست‌‌های پاکسازی اتنیکی علیه کوردها به پیش می‌برد. ارتش ترکیه اکنون در سوریه، سد تشرین و پل قراقوزاق و روستاهای پیرامون منبج، کوبانی و زرگانی و تل تمر و حسه‌که و … را  شبانه روز بمباران می‌‌کند و در تلاش است تا سد تیشرین و پل قراقوزاق را به تصرف در آورد یا ویران سازد. ارتش ترکیه و جهادی‌هایی زیر فرمان آن که از حکومت اسلامی جدید سوریه نیز فرمانبرداری می‌کنند، برای اشغال این موضع استراتژیک، محاصره و اشغال کوبانی را در نظر دارد تا دستاوردهای تاریخی  مردم را نابود کند. اکنون با پایان یافتن جنگ بین اسد و رقبا‌ و فرار نیروهای حزب‌الله و نیابتی‌های حکومت اسلامی ایران، تهاجم ترکیه به همراه نیروهای نیابتی حاکم در دمشق علیه کوردها، علوی‌ها و دیگر اتنیک‌های سوریه در جریان است.

حکومت ترکیه،‌ حکومتی اشغالگر و دشمن آزادی  و زندگی انسانی است؛ از همین روی دشمن اداره خودمدیریتی است و بنا به استبداد مظاعف طبقاتی و ایدئولوژیک خود، الگوی تاریخی خودمدیریتی با همه‌‌ی مولفه‌ها و گونه‌گونی‌های ملیتی در سوریه که می توانند با همبستگی همزیستی کنند را خارچشم خود می‌داند. مردمان این گوشه از جهان، در پناه سیستم شورایی و کنفدرالیسم دمکراتیک خود مدیریت،‌ در یک شبکه‌ی همبستگی و سازنده با دیگر مناطق سوریه،‌ می‌توانند آرامش و شادی مردمان را تضمین کنند. حکومت ترکیه تا کنون تمامی گرو‌ه‌های ‌القاعده، و النصر و دیگر جهادی‌ها را در ادلب به پشتوانه‌ی مالی قطر آموزش نظامی و آموزش قتل عام داده و تحریرالشام را با تشکیل امیرنشین ادلب در شش سال گذشته برای جابجایی با حکومت مستبد اسد آماده ساخته بود. با جابجایی حکومت اسد با نیابتی‌‌های داعشی که به کارگردانی هاکان فیدان آرایش یافته بودند، حکومت اسلامی اخوانی به قدرت نشست تا به نام سوریه‌ی «عربی»، انکار دیگر اتنیک‌ها را عملی سازند؛ برگزاری «کنفرانس گفتگوی ملی» ‌از جمله توطئه‌ی نفی و انکار ملیت‌های ساکن سوریه بود که از سوی نیروهای مردمی سوریه محکوم  شناخته  شد. اینک، حکومت نیابتی به همراه فرماندهان ارتش و امنیتی حکومت نئوعثمانی در میان دیگر وظایف و سیاست‌های یک حکومت مرکزی دست نشانده و مستبد با هدف مشترک به پیش می‌برد. هدف  آنها، نابودی الگوی خودمدیریتی در شمال شرق سوریه  است؛ یعنی همان هدفی که به آشکارا از سوی وزیر امور خارجه ترکیه و رئیس وی، اردوغان از همان روزهای نخست جابجایی حکومت در سوریه به زبان رانده شد. 

اشغال سد تشرین و پل قراقوزاق، کانال اشغال کوبانی، ‌منبج، ‌رقعه، طبقا و دیرالزور به عنوان نخستین اهداف و سپس اشغال و کنترل کل شمال شرق سوریه است. لغو آزادی زنان و به اسارت بردن زنان و جوانان و مردمان و ملیت‌‌های گوگوناگون و همیار این منطقه و پایان دادن به زندگی سازنده و تولیدگر و اتحادهای فرهنگی و تاریخی مردمان و اتنیک‌های و تغییر جغرافیای مردم شناسی این سرزمین، پی‌ آمدهای استراتژیک حکومت ترکیه می‌باشند. در برابر این تهدیدها است که مردم  سراسر شمال شرق سوریه مسلح شده تا از خانه و کاشانه خود دفاع کنند. 

هم اکنون، سد استراتژیک تیشرین که آب و برق  منطقه گسترده‌ای از شمال و شرق سوریه را تامین می‌کند، ‌زیر بمباران‌‌های حکومت ترکیه و توپ باران‌‌ها در خطر ویرانی است. فاجعه‌ای که علاوه بر نابودی زیست محیطی، منابع آب، کشت و زندگی و انرژی میلیون‌ها انسان زحمتکش را تهدید می کند، مناطق گستره‌ای از سوریه و عراق را به زیر آب خواهد برد و فاجعه می‌آفریند.

برای  جلوگیری از این فاجعه، نیروهای مدافع خلق به ویژه ی پ ژ و شورای نظامی منبج از این سد دفاع کرده و زیر بمباران‌های هوایی و زمینی، از شرف و خاک و آب  به خون کشانیده شده این سرزمین از جهان، دفاع کرده و تا کنون صدها جان عزیز را برای جلوگیری از فاجعه‌ی ویرانی سد تشرین فدا کرده و می‌کنند. مقاومت برای زندگی و زیست و بوم که از ۶۲ روز پیش تا این تاریخ  در پیرامون و روی سد تیشرین و قراقوزاق زیر بمباران‌ها و توپ‌باران‌‌ها، ‌در سکوت نفرت انگیز رسانه‌‌های جهانی سرمایه‌داری همچنان ادامه دارد.  

کاروان‌‌های مردمی از تمامی شهرها و روستاهای شمال شرق سوریه از زن و مرد و خرد و کلان، شبانه روز برای محافظت از سد خونین و آب و خاک خویش  گرد آمده و جان فدا می کنند، ‌که یک مقاومت و الگوی شکوهمند تاریخی است. تا کنون دهها حمله پهبادی و جنگنده‌های نظامی ترکیه به کاروان‌های انسانی روی سد انجام گرفته و صدها جان عزیز زنان و مردان از جمله «بابا طیار»‌عزیر را گرفته است. 

 باشندگان این سرزمین می‌توانند و سزاوار‌ آنند تا در پیوند با یکدیگر، در سازماندهی زندگی آزاد، در همزیستی داوطلبانه و زیستی در شان انسان آزاد داشته باشند. چنین پیوند و همبستگی است که  به‌سان یک بلوک سازنده و متحد و موثر می تواند ضد انقلاب و تحمیل‌های اشغالگران را خنثی سازد. اگر مردم به طور سازنده، آگاهمندانه و سازمان یافته و متحد و مسلح، سرنوشت خویش را در دست نگیرند، سرنوشت مردم سوریه را سوم شخص‌ها و حکومت‌‌های طبقاتی و ایدئولوژیک و اشغالگر در دست می‌گیرند و بار دیگر سوریه‌ی استراتژیک را به دهلیز تاریک و دوره‌ی خوفناک‌تری باز می‌گردانند. 

برگزاری دادگاه خلق روژآوا در روزهای پنجم و ششم فوریه ۲۰۲۵ در بروکسل پیش زمینه‌ی محاکمه‌ی فرماندهان و مجریان جنایات جنگی، نسل کشی و جنایت علیه بشریت را فراهم می‌کند.

دادگاه‌‌های مردمی می توانند نقشی حیاتی در افزایش آگاهی، اعمال فشار بر دولت ها و نهادهای بین المللی و فراهم کردن فرصت هایی برای مشارکت و شهادت قربانیان بی شماری در مورد جنایات ارتکابی داشته باشند. علاوه بر این، آنها نقش حیاتی در حمایت از قربانیان و ایجاد چارچوبی برای پیگیری قانونی از طریق دادگاه دارند. 

هشتم فوریه ۲۰۲۵