منصور یاقوتی نویسندهی پرآوازه و مردمی اهل کرمانشاه و عضو دیرین کانون نویسندگان ایران پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری، ظهر روز شنبه هشتم دیماه جاری، جهان پریشیدهی ما را وانهاد.
یاقوتی در تاریخ ۵ اسفند ۱۳۲۷ در روستای کیوهنان شهرستان سنقر در استان کرمانشاه زاده شد. پس از مهاجرت خانواده به شهرستان کرمانشاه، تحصیلات ابتدایی را در این شهر پی گرفت و در سال ۱۳۵۰ به استخدام آموزش و پرورش درآمد.
در همین سال، یاقوتی اولین مجموعه داستان خود بهنام “زخم” را با تشویق و ترغیب باقر مومنی و ناصر رحمانینژاد بهچاپ رساند.
منصور یاقوتی در شمار نخستین داستاننویسان پیرو اسلوب و سیاق صمد بهرنگی بود که قلمش در پیوند با رنج روزافزون مردمان اعماق و روایت روزگار پُر ادبارشان خوش میدرخشید. هم از این روی در دوران حکومت پهلوی، دوبار طعم بازداشت و زندان را چشید و پس از انقلاب نیز با زندان و اخراج از آموزش و پرورش و مآلاً با درد دمافزون معیشت و غم نان مواجه شد اما طبع منیعش همواره از ابتذال و تقلیل تن میزد و هرگز دست تمنا به دامان ارباب جور و جاه نسود.
از یاقوتی آثار پرشماری در حوزههای گوناگون ادبی اعم از رمان، داستان کوتاه، نقد ادبی، شعر، ترجمه و پژوهش در زمینهی فرهنگ اقوام برجای مانده است که ذیلاً و نمونهوار به شماری از آنها اشاره میشود:
زخم ، گل خاص، کودکی من، داستانهای آهودره، بچههای ده خودمان، پاجوش، سال کورپه، زیر آفتاب، چراغی بر فرار مادیان کوه، دهقانان، افسانههایی از ده نشینان کُرد، یادداشتهای یک آموزگار، نگاهی به آثار درویشیان، توشای پرنده غریب زاگُرس، افسانه سیرنگ، تنهاتر از ماه، بنبست، پری چلگیس، برزونامه؛ ترجمهی شاهنامهی کردی، هستیشناسی فهم؛ به همراه آرش سنجابی، مادیان چهلکره؛ افسانههایی از دهنشینان کرد، چشم هیچکاک، حماسهی بابک خرمدین؛ رمان تاریخی، خرچنگ بلند پرواز، آیین یارسان در اساطیر اقوام کُرد، سۊر خۊن؛ ترجمهی نمایشنامهی عروسی خون اثر فدریکو گارسیا لورکا به زبان کردی و…
گفتنیست منصور یاقوتی از مدتی پیش با رنج بیماری دست به گریبان بود و کانون نویسندگان ایران نیز پیشتر در صفحات مجازی خود به تاریخ ۱۱ خرداد ۱۴۰۳ از ابتلای این نویسنده به بیماری سخت خبر داده بود.
کانون نویسندگان ایران، درگذشت منصور یاقوتی؛ نویسندهی پرآوازهی مردمی و عضو دیرین خود را به خانواده، دوستان، دوستداران او و نیز به جامعهی مستقل ادبی کشور تسلیت میگوید.
یاد و یادگارانش؛ گرامی و ماندگار!
کانون نویسندگان ایران
یک پاسخ
یاد و نام و راهش زنده باد!