نیکلاس کریستوف – نیویورک تایمز:
بلیک لایولی، بازیگر معروف، در سال ۲۰۱۵ با من روی یک مستند از PBS درباره قاچاق جنسی در ایالات متحده کار کرد. آنچه ما یافتیم، او را تکان داد؛ او نسبت به بازماندگان بسیار دلسوز بود و شجاعانه به زشتی‌هایی نگاه کرد که بسیاری از آن چشم می‌پوشند.
در آن زمان، تشخیص شرورها آسان بود: افراد بی‌رحمی که دختران زیر سن قانونی را مورد تجاوز قرار می دادند، می‌فروختند و به بردگی می‌کشیدند. اما در دنیای واقعی، این موضوع پیچیده‌تر است. شکارچیان می‌توانند شغل‌های درخشان داشته باشند، خود را فمینیست معرفی کنند و به خاطر نقش‌هایی که زنان را توانمند می‌سازند، تحسین شوند.
این دقیقاً همان چیزی است که لایولی در شکایت قانونی‌ای که جمعه گذشته علیه استودیوی “وی‌فریر” (Wayfarer)، سازنده فیلم اخیرش “این با ما تمام می‌شود” (It Ends With Us) ثبت کرد، توصیف می‌کند. او ادعا می‌کند که پس از اعتراض به آزار جنسی توسط جاستین بالدونی، بازیگر همکار و کارگردان فیلم، این استودیو کمپینی تخریبی علیه او راه انداخته است. لایولی همچنین از بالدونی و چند متخصص روابط عمومی در این شکایت نام برده است.
بخش قابل توجهی از این فیلم به این موضوع می‌پردازد که چگونه برخی مردان می‌توانند بدون پاسخگویی از بدرفتاری با زنان اطراف خود؛ به موفقیت های خود ادامه دهند. همانطور که همکارانم در مقاله‌ای مهم اشاره کردند، بالدونی ماه گذشته در مراسمی که هدف آن تقدیر از مردانی بود که به ارتقای جایگاه زنان کمک کرده و به ترویج تساوی جنسیتی پرداخته‌اند، مورد تجلیل قرار گرفت. جالب اینجاست که او ظاهراً خود را یک فمینیست معرفی کرده و گفته است: “بیایید سکوت کنیم و بالاخره به زنانی که در زندگی‌مان هستند گوش دهیم.”
لایولی ادعا می‌کند که بالدونی صحنه‌های جنسی و برهنگی غیرضروری به فیلم اضافه کرده و با زنان رفتار غیرمحترمانه ای داشته است. شکایت او می گوید در یک صحنه زایمان، استودیو به افراد غیرضروری اجازه داده وارد صحنه شوند، در حالی که لایولی تقریباً برهنه بود و فقط پارچه‌ای کوچک آلت تناسلی او را پوشانده بود.. یکی از این افراد غیرضروری، به گفته او، رئیس مشترک استودیو بود.
در شکایت لایولی آمده است بالدونی یکی از دوستان نزدیکش را برای نقش پزشک زنان انتخاب کرد. این نقش شامل تماس نزدیک بازیگر با بدن برهنه لایولی برای صحنه زایمان بود که او آن را تهاجمی و تحقیرآمیز توصیف کرد.
لایولی همچنین می‌گوید مدیران استودیو زمانی که او در حال تعویض لباس بود، بدون دعوت وارد تریلر او شدند. آن‌ها او را در حالی که برهنه بود نگاه کردند و سوالات خصوصی و نظرات نامناسب مطرح کردند.
کمپین علیه لایولی
پیام‌ها و ایمیل‌هایی که توسط وکلای لایولی دریافت شده‌اند، نشان می‌دهند که “وی‌فریر” یک کمپین رسانه‌ای اجتماعی برای بی‌اعتبار کردن او ترتیب داده است. در یکی از این پیام‌ها، یک کارشناس مدیریت بحران که توسط استودیو استخدام شده، نوشته است: “ما می‌توانیم هر کسی را دفن کنیم.”
“وی‌فریر” و بالدونی به شدت ادعاهای لایولی را رد کرده‌اند و وکیل استودیو گفته است: “این شرم‌آور است که خانم لایولی و نمایندگانش چنین اتهامات جدی و کاذبی را مطرح می‌کنند.”
قدرت و پیامدها
آنچه واضح است این است که لایولی در تابستان گذشته با موجی از نظرات منفی آنلاین مواجه شد. حتی روزنامه دیلی میل این پرسش را مطرح کرد که آیا او در آستانه تمام شدن است و احتمال داد ممکن است شهرت او برای همیشه لکه‌دار شود.
حتی در عصری که دروغ‌های وحشیانه و “دیپ‌فیک‌ها” در رسانه‌های اجتماعی فراگیر شده‌اند، ترسناک است که چند متخصص روابط عمومی بتوانند چهره‌ای مانند لایولی را به این سرعت و سهولت تخریب کنند.
شکستن سکوت
لایولی در شکایت خود جزئیاتی را مطرح کرده که ممکن است ادامه‌ای تجربه تحقیرآمیزش باشد. با این حال، تنها راه برای پایان دادن به مصونیت‌ها، این است که سکوت را بشکنیم و سخن بگوییم.
در یک زمینه بسیار متفاوت در فرانسه، ژیزل پلیکوت پس از آنکه همسرش مردانی را به خانه آورد تا به او در حالی که تحت تأثیر دارو بود تجاوز کنند، گفت: “شرم باید متوجه مقصران شود.” این جمله، واقعیت ساده‌ای است که در هر جایی، از یک صحنه فیلمبرداری تا زندگی روزمره، باید اتفاق بیفتد: تحقیر باید متوجه خطاکاران باشد، نه قربانیان.
ما همه جزئیات روی صحنه فیلم “این با ما تمام می‌شود” را نمی‌دانیم. بالدونی و مدیران استودیو حق دارند حرف خود را بزنند و اطلاعات بیشتری در طول این پرونده مطرح خواهد شد.
لایولی که در ساخت مستندی درباره قاچاق جنسی با من همکاری کرد، نشان داد واقع گرا، خوش‌برخورد و متعهد است. او می‌خواست از شهرتش برای کمک به دیگران، مانند بازماندگان قاچاق جنسی استفاده کند.
لایولی در آن زمان گفت: “من فقط می‌خواهم یک زن باشم. فقط می‌خواهم برابر باشم.”
برگردان برای اخبار روز: لیلا افتخاری
