رهایش کن
تا دوباره پردهیی از تلخ
بر جان و جهانت نگسترده ست.
تا ره نیافته گدازهی بغض
به مجرای گلوگاه عصب
و درد
تا بر هستی ِ خسته ات پنجه نیفکنده دوباره،
رهایش کن.
.
این زخم بی مرهم ز دیر باز
به کنج کومهی دل نهان بوده ست؛
هیچ تنابنده
در این گذار ِ بلا خیز
لحظهیی نیاسوده ست .
.
راز هایی فرو نهفته مانده از آغاز
در اندودی از غلظتِ دود :
حیرتِ رخدادِ حادثه هایی
برزخ گون و
خانه برانداز.
بر شگفتای ِ چرای ِ بنیان شکن مپیچ،
رهایش کن.
.
در این مجالکِ باقی
برای حل معما بسی دیر است،
رو بتاب از مسیر ِ سمومی که در انفاس ِ نسیم
نفسٔ گیر است .
مگذار بر انگیزدت باز ؛
شورابهی اشکی حتا
به بدرقهی طریق ِ سراب اش هدر مکن؛
بی تابی را بر متاب –
بگذار و بگذر،
مرد !
رهایش کن.
جهانگیر صداقت فر
لوس آنجلس – ۲۰ جولای ۲۰۱۳
