دختر دریا
با تنپوشی از حریرِ روانِ آب آمد
اسبی به من هدیه داد!
نقره ی شب آبی شد
بید با سازِ باد رقصید
و سوسن به لهجه ی باران
ترانه خواند.
دنبالِ تو می گشتم؛
میان خلوتِ آلاله ها و شبنم ها
کنارِ شادی ی سرخ و کبودِ داوودی
نیامده بودی.
دختر خورشید
سوار بر ارابه ای آمد از بلور و نور
اناری به من هدیه داد!
فاخته ای باغ را به چهچهه مهمان کرد
درخت انار گُل داد
و در غبارِ نارنجی ی مه و نور
پروانه ای رقصید.
آوازت دادم
در چهارگاه و آه و صبوحی
نیامده بودی.
بیرون می آیم
از این باغِ شعله ور
می تازم
بر گرده ی این اسبِ ناشکیب
تا دشتِ لاله و برف و بلوط
رقصندگانِ شورشی ی دلتنگ،
پای می کوبند
در غبارِ بی قراری و آشوب
آوازِ آمدنت را
در حنجره ی زخمی ی این سُرنا
با کوباکوبِ دُهُلِ دل
در مقامِ دلتنگی،
با بویِ آویشن،
و به رنگِ بنفشه
می خوانند و می خوانند و می خوانند
و تو نمی آیی.
فرود می آیم از اسبِ اندوه ام
می گذارم انارِ دلتنگی ام را بر سنگی
سلام می دهم به غروب
و سیگاری روشن می کنم.
* تصویرِ متن: منوچهر تتری عکاسِ ایلامی
