هیچ دستی چتر مهربانی نیست
و هیچ انسانی اهلی نیست
ای شاهزاده ی کوچک؛
هشدار!
به این خانه ی بی نشاط نیایی،
و زیرِ آسمانِ اخترکِ ابری ات بمانی.
منِ ساده:
اهلِ این سیاره نبودم،
با شوقِ عطرِ گُلِ سرخ؛
در خونِ عاشقِ خود مُردم.
منِ مجبور:
از هراسِ گُم شدن بی تو؛
به هق هق گریستم
و تو گُم شده بودی
آه!
در تیره جای راه.
این همه راه و خون و خاطره را
در ململِ سبزِ خیال می پیچم
و به رسمِ امانت؛
به شاعران می سپارم
مهربانی هایت را می سپارم به یاد
بیدادِ برفی ات را در باد گُم می کنم
و در اخترکِ بی شماره ام می میرم.
