این سیب سرخ را ببین!
بگذار همینگونه بماند!
با چشمِ عشق نگاهش کن!
حیف است دندان سپید مرگ،
سرخی ی ی بالنده ی زیبایی را
در سیاهی ی نابودِ نیستی
و در لذّتِ لذیذِ یک لحظه،
جوانمرگ کند.
این شعر را که می خوانی،
هوشیار نخوان!
چون شاعرش؛
مست به دیدارش برو!
برای خواندنش؛
دهان باز نکن!
چشمانت را ببند!
با چشمِ عشق نگاهش کن!
این شعرِ سرخ را از بر کن!
